در ابتدا باید بگم که برنامه نویسی به دلیل پیشرفت علوم و فناوری در جایگاه مهمی قرار داره که هر روز مهم تر هم میشه!
دلایل زیادی وجود داره که برنامه نویسی در کشورمون رشد نداشته که من به چندین مورد اشاره میکنم
در کشور های اروپایی در مقطع دبیرستان دانش آموز رو حداقل با برنامه نویسی آشنا میکنن ، اما تو ایران در مقطع دبیرستان هیچ خبری از برنامه نویسی نیست و کسی که علاقه داره یا باید خودش دست به کار بشه و یا صبر کنه تا دانشگاه که دانشگاهامون هم وضع خوبی ندارن و چیزی بتون یاد نمیدن که به درد بخوره.
کافیه وارد این حرفه بشی و بعد از یه مدت متوجه میشی که دیگه منابع فارسی پاسخگوی نیاز هات نیستن! کتاب ها و مقالات بسیار قدیمی هستن (در علوم رایانه به روز بودن بسیار مهمه) و یه عده به خاطر نبود منابع و مسلط نبودن به زبان انگلیسی مجبور به ترک برنامه نویسی و کنار گذاشتن اون میشن.
یه مشکل دیگه که دیده میشه انحصاری بودن و پولی بودن اکثر آموزش ها در قبال مفاهیم به درد نخور وقدیمی و منسوخ شده برنامه نویسی در بیشتر وب سایت های آموزشیه و در کل منابع فارسی اونطور که ازش انتظار میره (حدود 150 میلیون نفر فارسی زبان در کل دنیاست) خوب نیست.
برنامه نویسی در خارج از کشور شغل پر درآمدیه در صورتی که در ایران برنامه نویسان از حقوق و مزایا کم رنج میبرن.
یه برنامه نویسی حرفه ای تو آمریکا حدود 100,000 دلار در سال حقوق میگره در صورتی که در ایران یک برنامه نویس معمولی ماهیانه نزدیک به 3 میلیون تومن در ماه حقوق داره که نسبت به شب بیداری و دور بودن از خانواده اصلا ارزش نداره.
کپی کردن خط قرمز یه برنامه نویس میتونه باشه. متاسفانه تو کشورمون حقوق کپی رایت نه تنها برای برنامه نویس بلکه برای هیچ کس دیگری به خوبی اجرا نمیشه.
تا حالا شده برای یه پروژه زحمت بکشین بعد بفهمین توسط یه سری از اشخاص مورد کپی یا سوء استفاده قرار بگیره؟ و یا حتی نرم افزارتون کرک بشه و بصورت رایگان در دسترس مردم قرار بگیره؟
دوستان زیادی دارم که این اتفاق براشون افتاده و واقعا ناراحت کنندس که نتیجه ماه ها و یا حتی سال ها تلاش به راحتی از بین بره!
فریلنسری واژه ای هست که برای برنامه نویسانی که تنها و بدون هیچ دوست و یا گروهی برنامه نویسی میکنند و به تنهایی پروژه هایی خلق میکنند به کار میره.
فریلنسر هایی داشتیم که موفق بودن ولی اکثر کسانی که فریلنسر هستن از فریلنسری رنج میبرن و اگه در یک تیم بودن قطعا پیشرفت میکردن . تو خارج انجمن های کوچکی هست که برنامه نویسان در اون انجمن ها در کنار یکدیگر به رفع اشکال و برنامه نویسی می پردازند اما در ایران معدود مکانی هست که برنامه نویس ها همدیگر رو ببینن و با هم آشنا بشن چه برسه بخوان رفع اشکال کنن!(البته یه حرکت هایی داره زده میشه)
پروژه های کوچک و صرف زمان های بسیار زیاد (مثلا 2 سال!) و شکست های متعدد از معایب فریلنسریه که حتی ممکنه طرف برنامه نویسی رو ول کنه!
متاسفانه کار های گروهی نه تنها در برنامه نویسی بلکه در هیچ حرفه دیگری تو کشورمون رعایت نمیشه.
بیشتر نرم افزار هایی که توسط ایرانیان نوشته شده مالکیتی هست و اوپن سورس نیست. اوپن سورس بودن نرم افزار میتونه خیلی به توسعه نرم افزار کمک کنه و در اختیار گذاشتن سورس یک برنامه در اختیار همه برنامه نویسان میتونه باگ های زیادی رو از اون رفع کنه یا حتی برنامه نویس های دیگه میتونن با مطالعه سورس ها پیشرفت کنن و بیشتر حرفه ای بشن و بفهمن فلان برنامه چجوری کار میکنه.
تحریم ها بین المللی باعث شده تا نتونیم به بعضی منابع به راحتی دسترسی پیدا کنیم. خیلی از سایت های خارجی در ورود رو برای ایرانیان بستن ولی ایرانی رو دست کم گرفتن ما به هر روش و دوز و کلکی که شده وارد سایت های خارجی میشیم و علم میدزدیم. درسته کار خوبی نیست ولی تحریم کردن کار بد تریه و من معتقدم که علم باید در دسترس همه قرار بگیره.
خوشحال میشم نظرتون رو در باره این مطلب بدونم :)
