پس به امید اینده روشن

یک کشوری بود ،هست و خواهد بود به نام ایران .

سرزمین ما ، کشور ما ، وطن ما .

این کشور خیلی چیز ها داره که نمیشه با پول خریدش ؛ قدمت اون رو ، اصالتش رو ، فرهنگش رو ، رسم و رسوماتش رو، و میلیون ها چیز دیگه.

ما انقدر اسطوره و افسانه داریم که نمیشه شمرد اون ها رو .

ما انقدر ضرب المثل داریم که نمیشه حفظ کرد .

ما انقدر آدم های بزرگ داریم که نمیشه نوشت اسم اون ها رو .

خودم به شخص جدید علاقه پیدا کردم به شاهنامه و ته و توی کلش رو در اوردم و هرجا برام سئوال پیش اومده از هوش مصنوعی کمک گرفته ام و دارم خودم رو با تمدن کشورم آشنا می کنم .

من عاشق تاریخ کشورم هستم و خیلی اطلاعات درموردش دارم مثلا؛ آرشاویر کی بوده ، آرسیس کی بوده و چی کار کرده ، یوتاب چه قدرتی داشته ، آتوسا چی کارا کرده و...

این ها گذشته ی دور کشور ما هستن ، بیاید به حال بپردازیم؛

حالی که ما توش خیلی ادن های بزرگ داریم و داشتن اسم اون ها یک افتخار مثل مهسا !

در دلم به کسایی که اسمشون نیکا غبطه می خورم .

شروین برای ما درست مثل سهراب .

تتلو مثل دستانه .

مهسا مثل ققنوسه .

آره ما اینیم ، ما از رگ و ریشه ی گردآفرید و گردیه هستیم ، ما وارث کوروش هخامنشی هستیم .

بیاید به خودمون باور داشته باشیم تا دنیا هم باورمون کنه .

بیاید از خودمون اسطوره بسازیم !

پس به امید آینده ای روشن .