یکی از مهمترین چیزهایی که در این چند سال طلبگی از اسلام یادگرفتم این بوده که خداوند ملاک عبادت بودن یا عبادت نبودن افعال ما رو به میزان تقرب و قصد ما می دونه. به عبارت ساده تر، وقتی داریم یک فعل رو انجام می دیم چه حالی داریم؟ آیا احساس بندگی و اطاعت از خدا می کنیم یا از خدا غافلیم و برای خودمون اون کار رو می کنیم؟
حتما شنیدید که در اسلام و همه ادیان، یک سری عبادت ها وجود داره مثل نماز و روزه و اعتکاف و حج و ... . بقیه دستورات اسلام مثل حرمت ربا، محرم و نامحرم، قضاوت، معاملات و ... صرفا یک سری کارهاست که حتی بدون نیت هم میشه انجام داد و صحیح است. حالا خدا می خواد این ذهنیت رو از بین ببره. میگه کارهایی برای تو باقی می مونه که موقع انجامش حالت عبودیت داری چه این که اون کار از نظر عرفی عبادت محسوب بشه چه عبادت محسوب نشه. طبیعی است که کسی نمی تونه موقع خوردن مشروب یا هر گناه عمدی دیگه حالت عبودیت داشته باشه چون مخالفت آشکار با دستور خداست پس این حالت فقط مخصوص کارهایی است که خدا به اون سفارش کرده.
این استدلال ساده مبنای فکری خیلی از آیات و روایات ماست. ما می تونیم با کارهای روزانه و معمولی که انجام میدیم از نظر معنوی رشد کنیم. کارهایی که خدا سفارش کرده فقط کافیه ما اون ها رو به نیت خودش انجام بدیم. حالا ببینید چقدر زیبا ائمه ما این کارهای به ظاهر معمولی را در زمره عبادات می شمارند و اون ها رو با ثواب عبادت ها مقایسه می کنند. به این چند روایت دقت کنید:
1) پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله فرمودند: جُلوسُ المَرءِ عندَ عِيالِهِ أحَبُّ إلى اللّه تعالى مِنِ اعتِكافٍ في مَسجِدِي هذا ؛
نشستن مرد نزد زن و فرزندش ، نزد خداوند متعال محبوبتر است از اعتكاف در اين مسجد من.(مسجد النبی)
2) امير المؤمنين عليه السّلام فرمود: پیغمبر اکرم (ص) داخل خانه ما شد در حالی که فاطمه نزدیک من نشسته بود و من در دیگی عدس می ریختم. ایشان فرمود: ای علی مردی که همسر خود را در خانه یاری کند بهر موئی که در بدن اوست عبادت یک سال برای او می نویسند. یک سالی که روزهای آن در روزه بوده و شبهای آن را به عبادت می پرداخته. ای علی هر در خدمت خانواده باشد و آن را ننگ نداند خدا نام او را در زمره شهدا می نویسد و ثواب هزار شهید را در هر روز و شب برای او ثبت می کند. برای هر قدمش ثواب حج و عمره می دهد و به اندازه هر رگی که در بدن دارد شهری در بهشت برای او قرار می دهد. یک ساعت در خدمت خانه بهتر از عبادت هزار سال و هزار حج و عمره است....
3) قالَ رسول الله (صلی الله علیه وآله وسلم): «اَکْثِرُوا مِنْ قُبْلَةِ اَولادِکُم فَاِنَّ لَکُمْ بِکُلِّ قُبْلَةٍ دَرَجَةً فی الجنة مسیرة خمسمائة عام» (روضة الواعظین، صفحه 369)
«فرزندان خود را بسیار ببوسید؛ زیرا برای شما در هر بوسیدن، به میزان پانصد سال درجه در بهشت است.»
روایت دوم ادامه داره و خیلی طولانی است. می تونید کامل اون رو از این آدرس بخونید: (جامع الأخبار , جلد 1 , صفحه 102)
