وقتی آدم شروع میکنه به وبلاگ نوشتن، دیگه هیچ وقت نمیتونه ازش دل بکنه و همیشه و همه جا دنبالشه باز و گاهی دوست داره که باز شروعش کنه، اما این شروع دوباره معمولا دوام چندانی نداره و باز هم فراموش میشه، انگار یه هوس زودگذری که زود هم ارضا میشه و میره پی کارش دیگه و تا کی فیل آدم باز یاد هندوستان کنه و یه چیزی بنویسه، برای همین خیلی مطمئن نیستم که اصلا هیچ پستی به دنبال این بیاد یا نه، شاید هم بره تا یه سال دیگه، شایدم چند سال دیگه، شایدم هرگز، شایدم همین فردا، کسی چه میدونه و تمام جذابیت دنیا به همین ندونستنشه واقعا، وگرنه که میشه یه کسالت طولانی که به هیچ کار آدم نمیاد واقعا - حالا انگار بقیه‌ش به کار آدم میاد اصلا!-، خلاصه که ببینیم چی میشه دیگه، هرچی شد، شده دیگه، لدتش به همینه
