همای سعادت

همای سعادت پرنده ای بی آزار در عین حال درونگرا که دور ز جمع و اجتماع است

(این شعر مربوط به چندین ماه قبل است اما بخاطر اصلاحات و ملاحظاتی دیرتر انتشار یافت)

ای مرغ همای زیبای سعادت

راه نجات چیست زین فلاکت

کی روزگار گردد به کام ما ساز

تا ز شادی آن کام خوانیم آواز

آیا راهی برای دل خوشی هست؟

آیا دل خوش زاییده منشی هست؟

هم وطن گر ناراحت و ناخوشی

در پی هر ناخوشی آید خوشی

گر فلک هر دم به دم در دم بگردد

گر ز نامردی بر رنج و زخمم بخندد

هرگز نیاورد ایرانی اخمش به ابرو

زان رو ندارد خوش که ریزد آب از رو

بسیار رنج بردند در این دیار دیرین

نیکان ز تزویر دیوان کاسب ......

چو گئومنات مغ بر تخت شد

نیک بختی ز بخت ایرانی جدا شد

چو فر کیانی ز این دیار رفت

تمام عز و جان و مالش رفت

باید داریوشی دیگر که شاید

شاید بیابد فر ایرانی آنگونه که باید

گر هما آمد ندایش روشن است

گوید انسانیت دین اجداد من است

تمام دین من عاشقی و مستی است

تمامش راز دون و کون هستی است

انسانیتی که مظهر عشق و نوع دوستی ست

نه آن که درگیر خودخواهی و خودپرستی ست

هر آن کس زدست و زبانش خلق آسوده گشت

سایه همای سعادت بر سرش جاودانه گشت