پلیس سوئد مجددا مجوز داد تا روز ۱۲ ژوئیه در یکی از میادین مرکزی شهر "هلسینبورگ" در جنوب این کشور یک کتاب دیگر سوزانده شود. این موضوع پس از آن مطرح شد که هفته قبلش نیز این کشور مجوز سوزاندن علنی قرآن کریم را در مقابل مسجد استکهلم صادر کرد و مورد انزجار مسلمانان و آزادیخواهان جهان واقع گردید. نکته جالب و قابل تامل اینکه پلیس سوئد این موضوع را موجب افتخار این کشور در حفظ آزادی بیان اعلام نمود و گفت براساس حکم دادگاه این کشور، مجوز سوزاندن کتاب را صادر کرده است. این همان نوع دادگاهی است که از یک سوی شهروند کشوری دیگر را به کمک گروههای تروریستی پیشانی سفید، با طرح و نقشه قبلی از فرودگاه ربوده، بازداشت کرده و بدون هیچ حکم قطعی بیش از سه سال و نیم در سلول انفرادی نگاه داشته و از سوی دیگر به تروریست های پیشانی سفید که مردم دیگر کشورها را به خاک و خون کشیده اند، پناهندگی اعطا نموده است!! اما شاید برای بسیاری خصوصا نسل جدید که در ذهنشان از کشورهایی مانند سوئد، یک سرزمین رویایی و مملو از علم و هنر ساخته اند، این کتاب سوزان و نفرت پراکنی، عجیب و غریب باشد. اگرچه همان هفته پیش و در پستی مفصل به سابقه کتابسوزی در غرب صلیبی/صهیونی و خصوصا در کشورهای اسکاندیناوی از جمله سوئد اشاره کردم که از بازماندگان قوم وحشی و آدم خوار وایکینگ ها هستند، اما بازهم بی مناسبت نیست که نگاهی دیگر به سوابق تمدن به اصطلاح پرشکوه آنها و تاریخ تمدن اسلامی بیندازیم تا این شعر مولانا را بهتر درک کنیم که: هر کسی کو دور ماند از اصل خویش باز جوید روزگار وصل خویش
افتخار اشراف اروپایی به بی سوادی در مقابل هزاران مدرسه اسلامی
پرفسورزیگرید هونکه (مورخ و پژوهشگر آلمانی) براساس تحقیقات و پژوهش های سالیان متمادی خود از کتب و اسناد تاریخی نوشته: "...وقتی شخص به اروپای مرکزی در قرن های 9 تا 12 میلادی با حداقل 95 درصد بیسوادش فکر کند، در همان زمان که کارل کبیر (شارلمان، امپراتور تمامی سرزمین های غرب اروپا) سر پیری به خودش زحمت می دهد این هنر مشکل و کمیاب، یعنی نوشتن را بیاموزد، در همان زمان و حتی صد سال بعدش هم اشراف اروپا افتخار می کردند که نوشتن نمی دانند و در دیرها فقط چند نفر راهبان بلد بودند قلم به دست بگیرند. در همین زمان در هزاران هزار مدرسه های اسلامی در شهرها و دهات، پسر و دختر از شش تا یازده ساله روی فرش های کوچکشان زانو می زدند و با مرکب متمایل به قهوه ای، حروف و اعدادشان را روی لوح های تخته ای آغشته به موم نقش می کردند..."
