بالاخره گویی این جغجغه توخالی پر سر و صدا موسوم به سینمای زیرزمینی مستقل، خیلی زودتر از آنچه پیش بینی می شد ترکید و پاره شد!
اگرچه هنوز زامبی ها از شکوفایی آن دم می زنند و از حضور پررنگش در جشنواره ها می گویند، گریبان چاک داده و یقه می درانند اما همان جغجغه توخالی بود و تمام شد و رفت!!
وقتی فیلم های هفتاد و پنجمین جشنواره فیلم برلین اعلام گردید، معلوم شد که علیرغم ارائه انبوهی از این نوع شبه فیلم ها (که مثل اسلاف خود، موافشاندن و عرق خوری و روابط چند جانبه و البته فحاشی و هتاکی به ایران و ایرانی را به حد اعلا رسانده بودند و هر پشتک وارویی زدند)، اما هیچکدام برای این جشنواره انتخاب نشدند!
و این پایان راه بود. راهی که همین سال پیش با فیلم "کیک محبوب من"، ظاهرا شروع شد (اگرچه این فیلم با پروانه ساخت رسمی سازمان سینمایی تولید شد) و گویا می خواست با نمایش چند پیرزن بی حجاب و چند صحنه عرق خوری و حرکات در واقع ناموزون و البته 4 تا تکه پرانی، خرس طلایی جشنواره برلین را ببرد که جماعت زامبی داخل و خارج کشور خود را بر سر آن هلاک کردند!
اما به دلیل ساختار آبکی (که حتی نتوانسته بود از آن حرکات ناموزون یک تصویر موزون بدهد!) و موضوع از دست رفته و فرم پا در هوا و عدم رعایت کمترین استانداردهای سینما، هیئت داوران حتی برایش تره هم خرد نکرد و هیچ جایزه ای دستش را نگرفت!
پس از آن نوبت فیلم پر قیل و قال رسول اف یعنی "دانه انجیر معابد" رسید که خودش می دانست، اساسا مالی نیست و حدود 3 ساعت هجو بافی و داستانی درپیت و ساختاری دست و پا چلفتی، نمی تواند کسی را راضی کند
و اگرچه با وساطت محافل و باندهای خارجی به جشنواره کن راه یافت اما هیئت داوران راضی نشد حتی یک جایزه کوچک هم به آن بدهد تا آنکه دبیر جشنواره از آستین خودش یک جایزه ویژه بیرون کشید و اعلام کرد این به خاطر تلاش ها و هزینه هایی بوده که رسول اف پرداخت کرده است!
هزینه شوآف پر و یپمانی که با یک ویدئوی بی سر و ته (مانند فیلم های حودش) از به اصطلاح فرار از مرز (که نه مرزی پیدا بود و نه فراری مشخص شد!!) شروع
و با اعلام مخفی شدنش در یکی از کشورهای اروپایی ادامه یافت و بالاخره با حضور شِزم وارش در جشنواره کن و شعر و شعارهای گل درشتش در آن جشنواره به اتمام رسید.
طرفه آنکه برخی افراد خارج از کشور از یک ماه قبل از این شوآف ها، می دانستند او با کمک برخی نهادهای داخلی از کشور خارج شده و حتی از محل سکونتش خبر داشتند!
البته برای فیلم "دانه انجیر معابد" هم تبلیغات و پروپاگاندای مفصلی توسط زامبی های رسانه ای به راه افتاد که گویا از ابتدا نخل طلای کن در مشت رسول اف قرار داشته استً!
فیلم بعدی به نام "شاهد" از نادر ساعی ور برای جشنواره ونیز و شیر طلایی آن خیز برداشت اما نه تنها در بخش اصلی جشنواره پذیرفته نشد حتی در بخش حاشیه ای "افق ها" هم راهش ندادند و بالاخره در زمره 9 فیلم پرت شده یک بخش جنبی از همان بخش حاشیه ای قرار گرفت و طبعا هیچ چیزی دستش را نگرفت!
طرفه آنکه برای هر یک از این جشنواره ها، آثار متعددی از همان سینمای موسوم به زیرزمینی درخواست می دادند از جمله گفته شد برای جشنواره فیلم کن، بیش از 40 فیلم از همین نوع آثار، تقاضای شرکت داشتند که به دلیل ضعف مفرط ساختاری، هیچکدام پذیرفته نشدند! گویا این حضرات براین باور بودند که تنها بی حجابی زن ها و عرق خوری و روابط آنچنانی و به فحش و فضاحت کشاندن ایران و ایرانی، هر جایزه ای را برایشان حتمی می گرداند!!
بعد از این ها، در جشنواره های تورنتو و لندن و رم و ... که تقریبا جشنواره های رقابتی مانند کن و برلین و هم نیستند، اما فیلم های مختلفی از همین سینمای به اصطلاح زیرزمینی شرکت کردند که اگرچه برای بسیاری از آنها توسط زامبی های رسانه، کسب جوایز اول حتمی به نظر می رسید ولی باز به دلیل اینکه اساسا با فیلم و سینما نسبتی نداشتند، حتی تف هم کف دستشان نینداختند! بنا به آن ضرب المثل معروف، "طرف را در ده راه نمی دادند، سراغ خانه کدخدا را می گرفت"!
حالا به اولین جشنواره سال جدید میلادی یعنی جشنواره فیلم برلین رسیدیم که این بار اصلا حکایت "شتر دیدی، ندیدی" بود و گویا اصلا چنین سینما و فیلم هایی وجود خارجی ندارند!!
اما برگزیدگان هفتاد و پنجمین جشنواره فیلم برلین:
خرس طلایی بهترین فیلم به فیلم رویاها Dreams به کارگردانی داگ یوهان هاگورو
خرس نقرهای جایزه هیئت داوران به فیلم پیامThe Message به کارگردانی ایوان فاند
خرس نقرهای جایزهی ویژهی هیئت داوران به محاکمه آبی The Blue Trail به کارگردانی گابریل ماسکارو
خرس نقرهای بهترین نقشآفرینی اصلی به رز بیرن برای فیلم "اگر پاهایم بود به تو لگد می زدم" If I Had Legs, I’d Kick You
خرس نقرهای بهترین نقشآفرینی مکمل به اندرو اسکات برای فیلم ماه آبی Blue Moon
خرس نقرهای بهترین کارگردانی: هوئو منگ برای فیلم سرزمین زندگی Living theLand
