در حالی که چندین سال است رسانه های زنجیره ای و مخاطبان زامبی شان، در این توهم هستند که سینمای به اصطلاح زیرزمینی شان، جشنواره های جهانی را تسخیر کرده، اما این قضیه سال به سال و جشنواره به جشنواره بیشتر ریشش در می آید!
چرا که جشنواره های جهانی هم دیگر حاضر نیستند آبرو و حیثیت خود را پای آثاری هدر دهند که کمترین بویی از سینما نبرده اند!
آن همه تبلیغات و سر و صدا و بالا و پایین پریدن برای شبه فیلم "کیک محبوب من" در جشنواره برلین، در حالی که به کمتر از خرس طلایی رضایت نمی دادند، اما حتی به قول معروف یک تف هم کف دستشان نینداختند و تنها نصیب فیلم از برخی جوایز جنبی مانند یکی از 3 فیلم فیپرشی و جایزه کلیسایی بود.
نوبت به شوآف محمد رسول اف در جشنواره کن و آن فرار هالیوودی و شبه فیلم دیگری به نام "دانه انجیر معابد" رسید که با همه پشتک وارو زدن ها و پذیرش آن خارج از جدول برنامه ها و انتظار نخل طلا یا جایزه بزرگ هیئت داوران یا جایزه کارگردانی و یا حداقل جایزه هیئت داوران، اما همین هیئت داوران حاضر نشد هیچ یک از جوایز خود را هزینه اثری ضعیف و شعاری کند!!
تا اینکه مدیریت جشنواره از آستین خودش، جایزه جدیدی به نام "جایزه ویژه" بیرون کشید و به رسول اف داد، چنانچه در مصاحبه مطبوعاتی هیئت داوران هم صراحتا اعلام شد این جایزه برای خود فیلم نیست بلکه برای هزینه هایی است که رسول اف متحمل شده است!!!
اخیرترین دستاورد این شبه سینمای به اصطلاح زیرزمینی در جشنواره ونیز بود که امشب به کار خود پایان داد. اما این بار فیلم "شاهد" نادر ساعی ور در هیچ یک از بخش های اصلی پذیرفته نشد، حتی به بخش جنبی "افق ها" هم راه نیافت تا اینکه بالاخره با "من بمیرم و تو بمیری"، در بخش جنبیِ این بخش جنبی به نام "اضافه های افق ها" قرار گرفت!!
طبعا نه از 8 جایزه بخش اصلی نصیبی برد و نه از 8 جایزه بخش جنبی افق ها! و حتی در بخش جنبی به توان 2 یعنی همان "اضافه های افق ها" هم از خود داوران جشنواره و هیئت داوری جایزه ای دریافت نکرد بلکه در یک رای گیری دم دستی و مشکوک جایزه فیلم زیبای تماشاگران همان بخش جنبیِ جنبی را گرفت!!
حالا همان رسانه ها برای دلخوشکنک زامبی هایشان، اعلام کرده اند که جایزه جشنواره ونیز به سینمای زیر زمینی ایران رسید و این نشانه پیشرفت این نوع سینماست!
جل الخالق! خودتان قضاوت کنید، آنچه توضیح داده شد یعنی پیشرفت؟!!!
تازه این جایزه را تقدیم هم کرده اند! همان حکایت مورچه و کله پاچه اش!!
