اولا بگویم که اعتقادی به این دو قطبی ها و بحث این طرفی ها و آن طرفی ها در میان دوستان ندارم. مثل قضیه اصلاح طلب و اصول گرا که به قول مرحوم علی حاتمی در سریال "سلطان صاحبقران"دیگر ریشش درآمد!
اما برای آن دوست عزیزی که در فوت عزیز دیگر کُری خوانده باید گفت که سرای باقی و دنیای آخرت دیگر این شوخی های جهان فانی را نمی شناسد و پای همه ما گیر است. بدجور هم گیر است!
فقط چهارده معصوم علیهم السلام خیالشان راحت است که گریه ها و ناله های شبانه شان به درگاه الهی نشان از آن دارد چه نگاهی به جهان آخرت داشته اند.
پس کُری نخوانیم که واقعا ارزشش را ندارد!
اگرچه درافشانی های برخی از به اصطلاح آن طرفی ها را نمی شود به حساب همه گذارد اما برای این دوستان گرامی که خود را آن طرفی دانسته و خیلی هم ادعای دمکراسی و آزاداندیشی داشته و مدام لقلقه "قضاوت نکنیم" را توی سر همه می کوبند به خصوص همان دوست کُری خوان باید خاطره ای را نقل کنم تا ببینیم به قول مرحوم جلال آل احمد، سر پل خر بگیری، یقه چه کسی را می گیرند!
وقتی چند سال پیش یکی از فیلمسازان مشهور سینمای ایران درگذشت که آن طرفی ها خیلی پشت سرش سینه می زدند و مرگش را پیراهن عثمان کرده بودند و پیرایه های خیلی شاذ به وی می بستند، در یکی از روزنامه های به قول آن طرفی ها، "خیلی این طرفی" قرار شد که مطلبی در پاسخ آن لاطائلات نوشته شود. در آن مطلب بالتبع برخی از خصوصیات شخصی آن فیلمساز مرحوم شده هم زیر علامت سوال رفته و در نقد فیلم ها و سینمایش به ابعاد منفی خودش نیز اشاره شده بود.
اما مدیر مسئول و سردبیر همان روزنامه "خیلی این طرفی" به شدت با چاپ آن مطلب مخالفت کرد و استدلالش نه مخالفت با محتویات مطلب یاد شده بلکه این بود که دست آن مرحوم از دنیا کوتاه است و نبایستی هنوز چند روز از فوتش نگذشته درباره اش چنین نوشت.
حالا این دوست عزیز به اصطلاح آن طرفی، که زمانی به نقش عبدالله بن زبیر می گفت پایم را در کفش انبیاء نمی کنم و به همین خلافت راضی هستم، حالا پایش را در کفش دادگاه و بارگاه الهی کرده و یک تازه در گذشته را قضاوت می نماید!
در میان مومنین و مسلمانان رسم این است وقتی مسلمانی از دنیا می رود بنا بر حدیث رضایت چهل مومن، هنگامی که در پایان نماز میت از آنها سوال می شود آیا متوفی آدم خوبی بوده، حتی اگر از وی کینه هم داشته باشند، می گویند آدم خوبی بوده.
یادمان باشد ما همگی گذرمان به سرای آخرت می رسد و چه بسا خیلی زود، شاید همین لحظه ای دیگر... پس مغرور نشویم که نکند در همان دم آخر بگوییم "ارزشش را داشت؟"
خداوند عاقبت همه ما را ختم به خیر کند.
