اگرچه در دوران دفاع مقدس خصوصا در جریان اشغال بخشی از سرزمین مان توسط ارتش صدام، تجربه کردیم و دیدیم،
اما خصوصا برای نسل ما در آن سالهایی که چریک و چریک بازی اسطوره و افسانه بود،،
از مبارزات ویتنام و کوبا و گنگو و فلسطین و پاتریس لومومبا و رژی دبره و جمیله بوپاشا و ارنستو چه گوارا و هوشی مین و ژنرال جیاپ و ابوحسن سلامه و ... و مبارزین داخلی، داستان ها شنیده و خوانده بودیم ...
درباره مبارزان ضد امپریالیست و جنگیدن تا آخرین نفس، درباره مقاومت انقلابیون در برابر شکنجه ها و سرکوب ها و ...
می گفتند فلان مبارز، آنقدر در محاصره ساواکی ها جنگید تا آخر با نارنجک به میان آنها رفت و ضمن کشتن خود، تعداد بسیاری از آنها را نیز به هلاکت رساند،
می گفتند فلان ویت کنگ، دست تنها در مقابل یک گردان از سربازان آمریکایی ساعت ها مقاومت کرد که نمونه ای از آن را در فیلم "غلاف تمام فلزی" استنلی کوبریک بازسازی کردند،
می گفتند، فلان انقلابی وقتی پس از تمام شدن گلوله هایش در مقابل پلیس رژیم شاه، قصد تسلیم شدن یا گیرافتادن نداشت، با سیانور به زندگی خود پایان داد،
اما بسیاری از آنچه می گفتند و می نوشتند، چندان واقعیت نداشت، مثلا فردی که زمانی سرکردگی مجاهدین خلق را در دوران شاه برعهده داشت و زمانی هم به عنوان اسطوره آنها شهرت پیدا کرد و گفتند تا آخرین نفس در مقابل ماموران ساواک مقاومت کرده و سپس کشته شده ...
اما بعدا براساس اسناد مشخص شد پس از اینکه ماموران به خانه دوستش وارد شدند، با اینکه از آن خانه گریخته بود اما از ترس و به خیال گرفتار شدن، با اسلحه خود را کشت!
یا فردی که کلی از مقاومت هایش قصه ها گفتند و برایش شعرها سرودند، بعدا معلوم شد در همان لحظه اول تسلیم شده و بدون کوچکترین مقاومتی همه دوستان و یارانش را لو داده!!
اما این بار برای نخستین بار، اصل همه آن سرودها و شعرها و داستان ها و اسطوره ها را با چشم خود دیدیم...
آن هم از نگاه دوربین دشمن که قطعا از قهرمان سازی برای وی پرهیز داشت اما چه می توانست بکند که او واقعا یک قهرمان بود...
این بار قهرمان واقعی ما، داستان و افسانه و اسطوره خود را خودش نوشت، خودش کارگردانی کرد و خود انجام داد... و همه دنیا به تماشای آن نشست،
شاید میلیون ها نفر، شاید دهها و صدها میلیون و بلکه میلیاردها نفر دیگر آن را طی سالها و قرن ها ببینند و ماجرای شگفت انگیز و حیرت آورش را در سروده ها و قصه های خود بیاورند و در مدارس درس بدهند، برای کودکانشان بخوانند و برای نوزادانشان به لالایی تبدیلش کنند..
بگویند که یحیی سنوار، با اینکه می توانست، اما از آن باریکه غزه فرار نکرد و در خانه های امن ساکن نشد که از راه دور فرمان پیشروی صادر نماید...
بگویند که یحیی سنوار در آخرین نبردش، تک و تنها با ستون تا دندان مسلح دشمن درگیر شد، محافظ و بادیگارد و افرادی نداشت که در پناهشان سنگر بگیرد، برخلاف تبلیغات رایج از غیر نظامیان استفاده نکرد، حتی دو همراهش را به سویی دیگر فرستاد و خود به تنهایی به آوردگاه با دشمن درنده خوی رفت...
بگویند وقتی گلوله های تانک، آن ساختمان را هدف قرار داد، با اینکه به سختی مجروح شده و دست راستش از بازو قطع گشت اما استوار نشسته بود، برای جلوگیری از خون ریزی، دستش را با سیمی بست و در مقابل دوربین جاسوسی دشمن نه فقط، دست تسلیم بالا نبرد یا حتی خودکشی نکرد بلکه استوار در چشمان دشمن پشت آن دوربین خیره شد و با آن نگاهش هزاران حرف را برای تاریخ ثبت کرد...
بگویند که او وقتی کوادکوپتر و دوربین جاسوسی دشمن را دید حتی ذره ای خم نشد یا خود را در پشت همان مبلی که نشسته بود پنهان نکرد یعنی کمترین و ناخودآگاهانه ترین عمل هر انسانی در آن لحظه و پس از یک جنگ نابرابر در مقابل ورود عوامل دشمن را انجام نداد...
بگویند سنوار همانطور که نشسته بود، بدون کوچکترین حرکتی، تنها به آن دوربین خیره شد و وقتی دید لحظه ای آن دوربین روی کوادکوپتر به او نزدیک می گردد، بازهم تسلیم نشد و چوبی که در نزدیکی اش بود را به طرفش پرتاب کرد..
و شگفتا که دشمن از طریق دوربینش جراحت شدید و ناتوانی جسمی اش را دید اما بازهم جرات نکرد با همه سلاح هایش به وی نزدیک شده و بازهم آنجا را هدف گلوله های تانک قرار داد!
این را دیگر فقط در داستان ها شنیده و در فیلم های دیده بودیم که چگونه دشمن زبون حتی از جسم ناتوان و پیکر بی جان قهرمانان وحشت داشت و می ترسید به آنها نزدیک شود!
اما اینجا به چشم دیدیم، یعنی میلیون ها نفر دیدند، دیگر فقط داستان و فیلم نبود...
تصویر پیکرش که انتشار یافت، خیلی ها را به یاد کربلا انداخت، لباس هایش را در آورده بودند، انگشتش را بریده و در همان حالت جراحت شدید و احتضار بازهم با کینه ای عمیق در سرش یک گلوله خالی کرده بودند که اگر نمی ترسیدند، حتی سرش را هم می بریدند ...
سر او به سمت چپ افتاده بود، گویی می خواست حتی کالبدش نیز از این موجودات پلید روی بگرداند... موجوداتی که 22 سال در زندان هایشان سر کرد و همه عمرش را علیه شان جنگیده بود،
موجوداتی که حتی به قانون جنگل نیز پایبند نبودند و سرزمین و ملتش را بیش از 76 سال لگدکوب کرده بودند ..
