نمی دانم این از ویژگی ها و خصوصیات ایرانیان است که هر وقت تهدید می شوند، محکم تر و جدی تر می ایستند تا به اصطلاح روی طرف مقابل را کم کنند؟
یا ایمان و باورهای اعتقادی است که هیچگاه در برابر گردن کشان و باج بگیرها و قلدرها کوتاه نمی آیند؟ و یا ....
جمعه 24 خرداد 1364 مقارن آخرین جمعه ماه رمضان آن سال و روز قدس بود، که در تمام آن ماه، صدام شهرهای ایران و از جمله تهران را مدام بمباران کرده بود،
به راهپیمایان روز قدس تهران هم هشدار داده بود که این راهپیمایی را بمباران خواهد کرد،
اما هیچکس نترسید و بیشتر از همیشه چنان جمعیتی به خیابان های تهران آمدند که آن روز را به یک روز ماندگار در تاریخ ایران بدل ساخت.
نکته جالب اینکه شب قبل از آن روز، آخرین شب احیای ماه رمضان بود و جمعیت کثیری از راهپیمایان تا صبح بیدار بودند اما بازهم با همه خانواده و بدون هراس از بمباران صدام به میدان آمدند.
یادم هست خطبه های آن نماز جمعه را مرحوم هاشمی رفسنجانی می خواند و در خطبه هایش به همین نکته اشاره داشت که به دلیل احیای شب قبل، خطبه ها را کوتاه می کند.
این در حالی بود که درست 3 ماه قبل در نماز جمعه 24 اسفند 1363 به امامت امام جمعه تهران، رییس جمهوری وقت و رهبری کنونی انقلاب، بمبی منفجر شد و عده ای از نماز گزاران شهید شدند.
ابتدا به خاطر همان تهدیدات قبلی، اکثرا تصور کردند که هواپیماهای صدام، نمارجمعه را بمباران کرده اند
اما بازهم علیرغم وجود خطر قریب الوقوع، کسی فرار نکرد،
امام جمعه هم که در حال خواندن خطبه بود، تریبون نمازجمعه را ترک ننمود
و بعد از مکث و تاملی به خاطر هیجان و شعارهای جمعیت، همچنان با صلابت به ادامه قرائت خطبه ها و سپس اقامه نماز با آرامش و طمانینه اقدام نمود.
امروز نیز پس از گذشت 40 سال از آن روزها، در حالی که نسل جدیدی به میدان آمده و در شرایطی که دو سه روزی با عربده های صهیونیست ها به خصوص نتانیاهو مواجه بودیم که ایران را با خاک یکسان می کنیم، بازهم فراتر از تصور به میدان آمدند
در فضای باز و ایستاده در مقابل رجز خوانی های اسراییل و همپالکی هایش! (باطل کننده تئوری شکاف بین نسل ها)
و برخلاف صهیونیست ها از جمله نتانیاهو که به سوراخ موش خزیده، بازهم رییس جمهوری 40 سال پیش و رهبر امروز، در میان شاخ و شانه کشیدن های آنها، خطبه ها را با صلابت و نماز را با آرامش اقامه کردند تا تاریخ قضاوت کند که مرد این میدان کیست؟
