شاید وقتی #استیون_اسپیلبرگ در سال 2007 فیلم مستند "شیکاگو 10" را در افتتاحیه جشنواره #ساندنس دید، در مقابل مستند افشاگر و ویران کننده ای که برت مورگن ساخته بود، به این فکر افتاد تا در پاسخ آن، فیلمی داستانی برای پوشاندن یکی از افتضاحات قضایی و امنیتی #تاریخ_آمریکا بسازد. واقعه ای که کل ادعاهای #دمکراسی و #حقوق_بشر آن را زیر علامت سوال برده بود یعنی اعتراضات تابستان 1968 علیه جنگ #ویتنام و محاکمه طولانی 7 یا 8 نفر از سران آن.
از همین روی نوشتن فیلمنامه را به آرون سورکین سفارش داد که فیلمنامه های قابل قبولی مانند: "#رییس_جمهور_آمریکایی" و در همان سال "جنگ چارلی ویلسن" را نوشته بود و خصوصا در زمینه درام های دادگاهی فیلمنامه "#چند_مرد_خوب"، از اولین تجربه های نوشتاری اش به شمار می آمد.
اما دو سال بعد کارگردانی آن را به پال گرین گراس (کارگردان فیلم های سفارشی همچون "یونایتد 93" و "22 جولای") سپرد ولی فیلم ساخته نشد تا اینکه در سال 2020، خود #آرون_سورکین که اینک کارگردانی فیلمی به نام "بازی مالی" در کارنامه اش داشت، آن را جلوی #دوربین برد.
همچنانکه حدس زده می شد فیلم اسپیلبرگ/ سورکین با سر و صدای فراوان و یک دوجین #هنرپیشه معروف (ادی رد ماین و #مارک_رایلنس و #ساشا_بارون_کوهن و #مایکل_کیتون و فرانک لانگلا و ... ) دقیقا در جهت لاپوشانی فاجعه ای ساخته شد که در اواخر ماه اوت سال 1968 در کنوانسیون ملی دمکرات ها اتفاق افتاد و سپس سال بعد در طی بیش از 150 جلسه دادگاه ایالتی در #شیکاگو به لکه ننگی در تاریخ دادرسی #ایالات_متحده تبدیل شد. سورکین فیلم "محاکمه شیکاگو 7" را به تجلیل و تقدیس از سیستم قضایی و قانون اساسی و کلیت قوانین و #انتخابات آمریکا تبدیل کرد که در آن و بیرون از آن دادگاه، پس از نیم قرن، با تحریف واقعیات و توسط خود متهمین حادثه 1968 شیکاگو، آنها را به محاکمه کشیده و محکوم نمود.
صحنه ای که در آن، وکیل کانستلر (مارک رایلنس) ، نوار صدای تام هیدن (ادی ردماین) در اجتماع اعتراضی شیکاگو را آورده که گویا تام فریاد می زند "اگر قرار است خونی ریخته شود، بگذارید در تمام شهر ریخته شود"، در حالی که متهمین دیگر پرونده مانند ابی هافمن و جری روبین و ری دیویس و ... هم حضور دارند، به گرفتن اعتراف از تام هیدن کشانده می شود که انگار اساسا آنها بودند خشونت را آغاز کردند، آنها بودند پلیس را به خشونت کشاندند، آنها بودند که مردم را تحریک کردند، بمب های دستی ساختند، به مراکز دولتی حمله کردند و ... یعنی در واقع تمامی اتهاماتی که در دادگاه 150 جلسه ای شیکاگو، نمایندگان دادستان و دهها شاهد دیگر در صدد اثبات آن بودند را آرون سورکین یکجا از زبان خود متهمین اثبات می کند!
فیلم "محاکمه شیکاگو 7" به راحتی می توانست یک مینی سریال تلویزیونی باشد، حجم گفتار و اطلاعات و محتوایی که سورکین در فیلم ارائه می دهد بسیار فراتر از یک فیلم 130 دقیقه ای است به طوری که در لحظاتی باعث گیجی تماشاگر می گردد اما تدوین خوش ریتم و سرحال فیلم (که نقطه بسیار برجسته آن به نظر می رسد)، صحنه پردازی ها و دکوپاژ هوشمندانه صحنه های دادگاه که کمتر مخاطب را دچار کسالت می گرداند، توانسته علیرغم شخصیت پردازی های ضعیف، فیلم را قابل تحمل گرداند. ترکیب برخی پلان های مستند با صحنه های بازسازی شده در درگیری های معترضین و پلیس و فلاش بک های به جا که در لحظات تعیین کننده، اطلاعات لازم را به مخاطب ارائه می کند نیز به این ساختار فیلم بسیار کمک کرده است.
