دورکاری و تنهایی
انزوای اجتماعی یک مشکل واقعی است. وقتی سازمان ها شبکه های پشتیبانی صحیحی را قرار ندهند و فرهنگ همکاری مجازی و ارتباط برقرار نکنند، بسیاری از کارمندان در معرض خطر احساس تنهایی قرار می گیرند. همه مدیران برای انتقال از آنالوگ به برنامه زوم مجهز نیستند. برای بدتر کردن اوضاع، این بحران ممکن است نابرابری های موجود را افزایش داده و به زنان و اقلیت ها آسیب بیشتری برساند.
ادامه دورکاری و اضطراب:
عدم اطمینان از آینده باعث اضطراب می شود. سیستم مغز انسان ها جوری طراحی شده است که در مقابل تغییرات مقاوت می کند و اطمینان از انجام کاری را می پسندیم. بنابراین در صورت عدم آشنایی، احساس امنیت نمی کنیم. وقتی قادر به برنامه ریزی نیستیم، احساس ناراحتی و درماندگی می کنیم و کنترل هیجان (مدیریت هیجان) سخت می شود.
همه اینها بدان معنی است که کار از راه دور به تنهایی به اندازه چشم انداز انجام آن برای مدت نامحدود مشکل ساز نیست. ما نمی دانیم که این برای برنامه های زندگی عمومی و سبک زندگی ما به چه معناست و نمی توانیم تصمیمات اصلی منطقی بگیریم، از جمله اینکه کجا زندگی کنیم، چه انتظاری برای آینده شغلی و کار اینترنتی در منزل به طور طولانی مدت داریم و چگونه می توانیم زندگی و روابط شخصی را مدیریت کنیم.
هیچ جایگزینی برای ارتباط رو در رو وجود ندارد:
نمی توان به سادگی ژن های تکاملی خود را پاک کرد و میلیون ها سال تعامل حضوری را با ارتباطات فن آوری یا مجازی جایگزین کرد. اگر زوم و ابزارهای مشابه به ما در بازآفرینی درجه خاصی از تجربه رو در رو کمک کرده اند، این به لطف فناوری است که قدرت تخیل انسان است. جالب است که بیشتر فناوری هایی که ما از آن استفاده می کنیم، و شاید حتی از آن لذت می بریم، تکرار تجربیات زندگی واقعی است.
