گلیم دست بافتی ساده است از تار(پنبه یا پشم) و پود (پشم) که معمولاً از پشم حیوانات اهلی بر دار افراشته بافته شده که هر منطقه طرح مختص به خود را داراست و عموماً به عنوان فرش کاربرد داشتهاست. ممکن است بافت گلیم با تغییراتی کاربردهای دیگری غیر از فرش در بین عشایر داشته باشد: از جمله نمک دان، جل اسب، نوار چادر.
مهم: گلیم با زیلو و #جاجیم تفاوت دارد.
گلیم واژهای پارسی است اما در دوران کهن بیشتر از آن با نام پلاس یاد کردهاند و هر دوی این نامها در اشعار فردوسی و حافظ و دیگران وجود دارد.
گِلیم یا پَلاس یکی از انواع #صنایع_دستی زیراندازی و پوششی است که از ابریشم، موی بز، پشم گوسفند یا دیگر چهارپایان اهلی بافته میشود. گلیم به شکل سنتیاش، معمولاً برای پوشاندن زمین، دیوار یا رواندازی برای حیوانات باربر استفاده میشود ولی امروزه به عنوان یک پوشش لوکس برای خانههای شهری نیز خریداری میشود.
رنگهای استفاده شده در گلیم سنتی گیاهی هستند. گاهی گلیمها را برای جلوه بیشتر و کهنه شدن رنگ، با چای و پوست گردو شستشو میدهند.
عشایر و بافندگان #گلیم محدودیتی در اندازه نداشتهاند و با توجه به نیاز خود گلیم را در اندازه کوچک برای واگیره یا بزرگتر برای تزئین (گلیمچه) یا فرش بافتهاند و استانداردی در این مورد وجود ندارد.
در بافت گلیمها در گذشته از نخ رنگرزی شده با مواد رنگرزی طبیعی استفاده شدهاست که این سنت در بافت گلیمهای سنتی مرغوب و اصیل تا به امروز هم ادامه دارد. مواد رنگرزی عموماً از منابع گیاهی و معدنی تهیه میشود، هر چند ممکن است از منابع حیوانی نظیر قرمز دانه هم استفاده شود. معمولاً نخهای تار که عموماً از پشم حیوانات تهیه میشود را رنگرزی میکنند که در بافت گلیم با ترکیب این نخهای رنگرزی شده تنوع طرحها حاصل میگردد.
عموماً نخ تار از پنبه بدست میآید اما بافت گلیم بر تارهای جنس پشم نیز مشاهده است.
نخ پود معمولاً از پشم حیوانات اهلی بدست میآید. ممکن است در گلیمهای ظریف تر که بیشتر برای تزئین استفاده میشدهاست از نخ کرک (بدست آمده از کرک حیوانات) هم استفاده بشود.