این روزا توی خیلی از کتابا، پادکستها و سخنرانیها میگن اگه میخوای به هدفت برسی باید دیسیپلین داشته باشی.
ولی واقعاً فقط دیسیپلین داشتن کافیه؟ من فکر نمیکنم.
●چرا دیسیپلین به تنهایی جواب نمیده؟
آدم فقط با اجبار و زور نمیتونه یه کارو تا آخر ادامه بده؛ به معنا هم نیاز داره.
نمیشه فقط یه کاریو انجام بدی چون "باید انجامش بدی".
مسیر موفقیت باید هم سختی داشته باشه، هم لذت.
اگه فقط به دیسیپلین بچسبی، دو حالت پیش میاد:
یا به هدفت میرسی ولی هیچ شوق و حالی برات نمیمونه.
یا وسط راه دیگه کم میاری و ولش میکنی.
💎ترکیب دیسیپلین با معنا💎
به نظرم برای رسیدن به هدف باید دیسیپلین رو با معنا قاطی کنی.
مثال سادهش ورزشه؛ چیزی که خیلیا شروع میکنن ولی کمتر کسی ادامه میده.
اگه فقط بگی: «ورزش خوبه، بدنم خوشفرم میشه، پس باید هر روز برم باشگاه»، خیلی زود خسته میشی.
بهتره از خودت بپرسی:
کجای ورزش بهم حس خوبی میده؟
دمبل سنگین زدن باعث میشه ذهنم خالی بشه؟
اون حس بعد تمرین برام جذابه؟
این سبک زندگی باعث میشه خودمو ارزشمندتر ببینم؟
وقتی جواب اینا رو پیدا کنی، دیگه ورزش برات یه «باید» خشک نیست، تبدیل میشه به چیزی که دلت میخواد انجامش بدی.
❕فرق معنا با انگیزه❕
حواست باشه، من از معنا حرف میزنم، نه انگیزه.
انگیزه یه حس زودگذره، یه روز هست یه روز نیست.ولی معنا عمیقتره، میمونه، حتی توی روزای سخت هم تو رو نگه میداره.
✨ پس دیسیپلین لازمه، اما کافی نیست.چیزی که باعث میشه مسیر طولانی و شیرین بشه، معناست.
