من کیستم؟ همان سوالی که به خاطرش انسان را از درگاه احدیت بیرون کردند... آنگاه که انسان آنقدر به خود غره شده بود که به سان سایر موجودات نپرسید من انت؟ ... به خودش نگاهی کرد، نوری در خودش یافت و مشغول خودش شد...حواسش آنقدر به خودش مشغول شد که نفهمید او فقط یک آیینه است..فقط یک آیینه...نه تنها او، بلکه همه موجودات آیینه اند اصلا دنیا تالار آیینه هاست! هیچ کس از خودش چیزی ندارد که بخواهد بپرسد من انا؟... حال فرق ما و سایرین در این بود که آیینه ما کمی صاف تر بود، کمی بزرگتر بود، کمی پور نور تر می نمود، اصلا بزرگترین و پور نور ترین آیینه مال آدم بود!مال آدم،آدم.... و آدم چه کرد در عوضش؟آدم فکر کرد این نور مال خودش است،پس پرسید من انا؟...و این بود که ما را فرستادند به دورترین و دورترین نقطه از خدا... فی الواقع ما را نفرستادند!ما خودمان آمدیم، خودمان، خودِ خودمان...ما آمدیم تا به من انا؟ پاسخ دهیم. اول خواسته ما هم یقینا چنین بود! اما هر چقدر جلوتر آمدیم من من هایمان کم و کم و کمتر شد و صدای تو تو هایمان بلند شد، بلند، خیلی بلند......
