حالا که پایان نزدیک است و با آخرین پرده نمایش رو به رو هستم،دوست من،به روشنی در مورد خودم می گویم و به آن اطمینان دارم.زندگی را به کمال زیسته ام؛از همه فراز و نشیب های زندگی گذر کرده ام.
پشیمانی،چند تایی داشته ام،ولی با این حال آنقدر کم اند که قابل ذکر نیستند.هرآنچه که باید را انجام دادم و همه کار را بدون استثنایی به انجام رساندم.همه برنامه هایم را مشخص کردم،تمام قدمهایم را برداشتم...
بله رفیق،زمان هایی هم بود که می دانی،لقمه ای بزرگتر از دهان برداشتم.اما در همه موارد وقتی شک داشتم،آن شک هارا خوردم و حرفم را به زبان آوردم.با هرچیزی که مواجه شدم،محکم و راست قامت ایستادم و به روش خودم حل و فصلش نمودم.
عاشق شدم...خندیدم...گریستم...،من هم سهمم را داشته ام،سهمم از باخت را و حالا که اشکهایم فرو نشسته متوجه شدم که همه ی اینها چقدر برایم جالب بوده...
وقتی به کارهایی که انجام داده ام فکر می کنم،این را بی هیچ خجالتی میگویم،میبینم که من به راه و روش خودم زندگی کردم.
انسان هرآنچه که هست،هرچه دارد،اگر خودش نباشد چیزی نداشته.
او بیان چیزهاییست که واقعا حس می کند و نه سخنان کسی که زخم خورده و زانو زده.سابقه ام نشان می دهد که تمام این ضربه ها را خوردم و باز به راه خودم رفتم.
بله...به سیاق خودم زندگی کردم
