«الساعة» به معنای «ھم‌اکنون» و «حال» است که در قرآن کریم نامی است که بر موقعیت زمانی واقعه‌ی قیامت نھاده شده است. نام دیگری که در قرآن برای قیامت آمده «واقعه» می‌باشد. پس قیامت یعنی واقعیت حال و واقعه‌ی جاری. و بُروز قیامت، ھمان ظھور اکنونیت و حالِ واقعیت جھان و انسان است.
در زمان فیزیکی و نجومی، فھم و مقیاس و محاسبه‌ای بر اکنون میسر نیست و الساعه ھمان زمان باطنی و قلبی انسان است. پس قیامت ھم واقعه‌ای است که از دل انسانِ اھل دل و عارف برپا می‌شود در درجات گوناگون. و آغاز اشد این واقعه از علی (ع) و دل او است. و این است که پیامبر اکرم (ص) علی را برپا‌کننده و پرچم‌دار قیامت می‌نامد.
قرآن کریم ھم وقوع الساعه را در آیات مکرری در زمانی بسیار بسیار نزدیک پیش‌گویی می‌کند و در آیاتی ھم وقوع آن را اعلان می‌دارد و می‌فرماید: «الساعه، واقع است و در صور دمیده شد»... .
پس الساعه، زمان واقعه‌ی توحید است و خداوند از دل انسانِ کامل و در جھانِ برون، متجلی و عیان می‌گردد و انسان اھل معرفت، به لقاءالله می‌رسد. پس الساعه، زمان دیدار با جمال باطنی خود، یعنی خدا است: رویارویی کامل با خویش. پس الساعة، زمان اھل معرفت نفس است. و به میزانی که مؤمنِ اھل معرفت نفس از زمان بیرونی و شمارشی و فیزیکی و دنیوی رھا و بی‌نیاز می‌گردد و اھل باطن می‌شود و به دل نزدیک می‌گردد، به الساعه نزدیک شده است... .
الساعه حضور جاودانگی پروردگار است و زمان سرمدی است و جوانی مطلق است. برای ھمین است که قرآن کریم مخلصان را جوانمردان می‌نامد و علی (ع) را نیز جوانمرد می‌نامیم. و پیامبر (ص) نیز در معراج، پروردگار را در صورت جوانمردی علی‌وار دیدار نمود. پس علی (ع) تعین و جمال الساعه است و سالک به میزانی که به حوزه‌ی الساعه یعنی دل خود نزدیک می‌شود، در بیرون ھم با علی‌وارانی در درجات گوناگون دیدار می‌کند تا به دیدار امام مبین و انسان کامل. و انسان کامل ھم از ھمین رو است که امام زمان نامیده می‌شود؛ یعنی اُمّ و مادر و منشأ زمان است و زمان و مکان و جھان از وجود او متجلی و برقرار و در حرکت است.
(استاد علی اکبر خانجانی، قرآن الساعه، فصل الساعه)
