شیعه کیست؟
(خودشناسی شیعی)
چرا از میان دوازده امام فقط حسین(ع) و تا حدودی علی(ع) را به امامت قبول داریم و به مناسبت‌ها یادشان می‌کنیم و آن‌همه شور و غوغا به پا می‌کنیم؟ مابقی امامان گویی تعارفی بیش نیستند و یك رودرواسی اعتقادی. گویی این دو امام برای حكومت و ریاست دنیا جنگیده‌اند و این است راز جاذبه‌شان در نزد ما شیعیان خالص.
وجود امام زمان و ارزش ظهور جهانی او هم از همین بابت است که حكومت جهانی برپا می‌کند و مسلماً ما هم به وزارت و ریاستی می‌رسیم. وگرنه این امام هم از هر امامت و خاصیتی در نزد ما تهی می‌بود و بی‌خاصیت‌تر از سایر امامان بی‌حكومت.
پس در واقع ما از امامت امامان بیگانه‌ایم و امامت را جز در خلافت و حكومت نمی‌یابیم و این است مسئله. این مذهبِ شیوخ شورای سقیفه است؛ مذهب عبدالرحمن عوف و باند او که پس از واقعه‌ی غدیرخم قصد ترور پیامبر را نمودند.
و امام زمان هم تا وقتی که در نظر ما کسی است که قرار است بیاید و برای ما حكومت جهانی تشكیل دهد و ما را خوشبخت سازد، در واقع امام ما نیست و از امامت او بی‌بهره‌ایم و بدون شك با ظهورش هم جز قهرش به ما نمی‌رسد و احتمالاً طبق روایات، اولین گروهی که به‌دست ایشان هلاک می‌شویم، که البته حق ما است. ظهور جهانی امام زمان، ظهور قهارانه‌ی او است. رحمت و هدایت امامت او، در عرصه‌ی قبل از ظهور جهانی او به مؤمنان واقعی می‌رسد که به امامت او عشق دارند و نه حكومت او. نگاه حكومتی به امام، نگاه شیعی نیست بلكه نگاه اهل تسنن است که حاکمانِ هر دوران را امامان و خلفای پیامبر می‌خوانند. که البته همه‌ی اهل سنت هم این‌گونه نیستند و به قول دکتر شریعتی: «سنی‌ها از من شیعه‌ترند، زیرا نگاه حكومتی به ائمه اطهار ندارند».
از کتاب دایره المعارف عرفانی ج 2 فصل 4صفحه 206اثر استاد علی اکبر خانجانی
172جلدکتاب با موضوع اصلی معرفی امام و امامت اثر استاد علی اکبر خانجانی را از لینک زیر می توانید رایگان دانلود کنید:
khanjany.org
