سیستم‌های multi-processor(سیستم‌های چند پردازنده‌ای)
در سال‌‌های اخیر سیستم‌های چند پردازنده‌ای شروع به تسلط بر دنیای کامپیوتر‌ها کرده‌اند. این سیستم‌ها دارای بیش از دو یا چند پردازنده، در ارتباط نزدیک به هم هستند که از bus سیستم و گاهی اوقات از حافظه، clock و دستگاه‌های جانبی نیز به صورت اشتراکی استفاده می‌کنند. در این سیستم‌ها هر CPU مجموعه ثبات و حافظه‌ی cache مربوط به خودش را دارد ولی همه ی پردازنده‌ها از حافظه فیزیکی به صورت اشتراکی استفاده می‌کنند.
سیستم‌های multi-core(چند هسته‌ای)
گرایش جدید در طراحی CPU، قرار دادن چند هسته محاسبه‌گر در یک تراشه است. این نوع سیستم‌های چند پردازنده‌ای، چند هسته‌ای نامیده می‌شوند. در این سیستم‌ها هر هسته مانند یک پردازنده مستقل عمل می‌کند و مجموعه ثبات‌های مخصوص به خودش را دارد. بسته به طراحی سیستم، ممکن است هر هسته حافظه cache مخصوص به خود را داشته باشد، هسته‌ها یک حافظه cache را به اشتراک بگذارند و یا ترکیبی از این را دو استفاده کنند.
مزایای استفاده از سیستم چند هسته‌ای
یک سیستم چند هسته‌ای از یک سیستم چند پردازنده‌ای که در آن هر پردازنده یک هسته دارد بهینه‌تر است. چون ارتباط درون تراشه‌ای (در سیستم‌های چند هسته‌ای) از ارتباط بین تراشه‌ای(در سیستم‌های چند پردازنده‌ای) سریع‌تر است. همچنین یک سیستم چند هسته‌ای انرژی بسیار کمتری از یک سیستم چند پردازنده‌ای استفاده می‌کند. به همین دلیل سیستم‌های امروزی چند هسته‌ای هستند.
چند پردازنده‌ای بودن به معنای چند هسته‌ای بودن نیست
نکته‌ی قابل توجه این است که همه ی سیستم‌های چند هسته‌ای، چند پردازنده‌ای هستند ولی هر سیستم چند پردازنده‌ای، چند هسته‌ای نیست (مثل سیستمی با چند پردازنده که هر کدام یک هسته دارند).
منبع:
Operating System Concepts 9th Edition (chapter 1.3.2)
