در بیان فلسفه‌ی عکس گفته‌اند که عکس حاوی یک داستان است و چیزی را روایت می‌کند. دیگرانی ابراز داشته‌اند که عکس ابزار انتقال مفهوم است یعنی معنایی را به بیننده می‌نمایاند. برخی دیگر نیز معتقدند که این خود بیننده است که از عکس معانی و مفاهیم گوناگون را برداشت می‌کند و هم اوست که با توجه به بینش و درکی که دارد تفسیری خاص از یک عکس بدست می‌آورد.
من اما می‌گویم برخی عکس‌ها هستند که فراترند از تعاریفی که گفته شد. عکس‌هایی که نه فقط با خود معنا و مفهوم و روایتی را توأمان حمل می‌کنند بلکه دارای یک هویت و روحی هستند که فقط خاص آن عکس و فرد یا افرادی است که در آن لحظه‌ی بخصوص در واقعیتِ آن زمانِ متوقف شده حضور داشته‌اند؛ تجمیعی از عواطف، احساسات، تعلقات و روحِ انسان‌های دخیل در آن لحظه‌ی خاص. گویی اشخاص بخشی از وجود خود را در آن عکس و آن زمانِ مکث شده جا می‌گذارند. عکس‌هایی که هم روح و هم هویت دارند و به جرأت می‌توان گفت توان به نهایت بردن احساس آدمی، بالا بردن تپش قلب او و حتی توانایی رساندن آدمی به مرزِ کنده‌شدن روح از جسم را نیز در خود دارند. من این گونه عکس‌ها را «عکس‌های حامل انسانیت» می‌نامم.
پ.ن: متن را برای عکس دیگری نوشته‌ام، اما این عکس هم جزو همان دسته است.
#علی_شیری
۱۶ #خرداد ۱۳۹۷
#تجربه_نوشت #تجربه
#عکس #عکاسی #فلسفه_عکس #عکاس #مفهوم #معنا #داستان #روایت #قصه #هویت #قدمت #زمان #آموزش_عکاسی #مادربزرگ #دوربین #موبایل_گرافی
