این عنوان مقاله ای است که توسط رافائل ریف، رئیس دانشگاه ام.آی.تی. درسال 2015 در روزنامه واشنگتن پست منتشر شد. در این مقاله نویسنده ضمن اشاره به تغییر حوزه‌های نوآوری از دیجیتال به سوی حوزه‌های ملموس، نیاز به یک رویکرد جدید در سیستم نوآوری فعلی را ضروری می‌داند! براساس نظر نویسنده، سیستم فعلی نوآوری در ایالات متحده مبتنی بر "نوآوری در حوزه‌های دیجیتال" و "نوآوری در حوزه‌های ملموس با کاربردهای آماده در بازار" یا به تعبیری "ایده‌های مبتنی بر فناوری‌های موجود" طراحی شده است که معمولا، فاصله رسیدن از ایده تا بازار در آنها، 5 ساله است که به دلیل جذابیت بالا، این دسته از نوآروی‌ها همانند آهنربا، سرمایه گذاران خطرپذیر را به سوی خود جذب می کنند.
با این حال، برای ایده‌های جدید مبتنی بر دانش جدید، که فاصله رسیدن از ایده تا بازار در آنها نزدیک به 10 سال است و بخش عمده آن صرف ایجاد فرآیند جدید ساخت و تولید می شود، سرمایه گذاران خطرپذیر فعلی تحمل چنین فاصله زمانی را ندارند و دولت نیز توان انجام چنان حمایت گسترده و طولانی مدت را ندارد. نتیجه چیست؟ این‌که جهان و بشر امروز از بسیاری از ایده ها و خلاقیت‌های نوآوران ناشناخته، محروم می ماند؛ ایده هایی که گاه ممکن است در خدمت مسائل مهمی چون انرژی پایدار، سلامت، و نیز امنیت آب و غذا قرار بگیرد.
پس باید طرحی نو در انداخت. این طرح باید ناظر به دوبخش مهم باشد:
یک، "از ایده تا سرمایه گذاری"
دو، "از سرمایه گذاری تا بازار".
برای تحقق این امر، متناسب با هر یک از دو بخش یاد شده، راهکارهایی وجود دارد:
ائتلاف و مشارکت سرمایه گذاران بخش عمومی یا استفاده از ظرفیت سرمایه گذاری جمعی تا ریسک سرمایه‌گذاری کاهش یابد
یافتن رویکردهای میانبری برای کاستن مسیر از ایده تا بازار مثلا توجه به "فرآیند افزایش مقیاس" همزمان با تکمیل فرآیند تحقیق و توسعه (این مدلی است که شرکت Liquiglide از آن استفاده کرده است!)
لینک مقاله:
https://www.washingtonpost.com/opinions/a-better-way-to-deliver-innovation-to-the-world/2015/05/22/35023680-fe28-11e4-8b6c-0dcce21e223d_story.html
