به نام خدا
فکر می کنم اولین آهنگی که از معین شنیدم، یک حلقه ی طلایی بود. آن روزها کلاس اول دبستان می رفتم، حدود سال 73 اگر اشتباه نکنم. البته نمی دانستم خواننده ی این موسیقی، معین است که همیشه در آن روزگار، در همه ی مراسم های عقد و عروسی و تولد و مهمانی، ترانه هایش پخش می شد و هر قری که تو کمر گیر کرده بود را رها می کرد! چه دوران شادی بود، یادش بخیر. آهنگ حلقه ی طلایی معین بیشتر من را یاد عروسی خواهرم می اندازد.
به این فکر می کنم که برگشتن معین به ایران چه تأثیری می تواند بر حال و روز من داشته باشد. نهایتاً اینکه اگر مجوز کنسرت بگیرد، می توانم در آن شرکت و دوباره آن نوستالژی ها را در خاطرم زنده کنم و در نهایت اگر شانس بیاورم، چند عکس یادگاری با این خواننده ی محبوب قلب ها بگیرم.
اما این ها همه اش برایم خواب و خیال است. در مشهد به لطف بعضی آقایان مجوز هیچ کنسرتی داده نمی‌شود. پس می بایست بروم تهران یا نزدیک ترین شهری که آنجا کنسرت برگزار می شود. اگر هزینه ی رفت و آمد، اسکان و بلیط کنسرت را جمع ببندید، بالای چند میلیون تومان می شود.
برای من که یک لیسانسه بی پول هستم، حتی اگر در مشهد هم معین کنسرت برگزار کند، پول بلیطش را ندارم چه برسد که بخواهم بروم یک شهر دیگر تا صدای او را از نزدیک بشنوم. می شود گفت در اصل معین متعلق به قشر پولدار و مرفه جامعه است و آمدنش هیچ به درد فرو دستان نمی خورد. پس همان بهتر که در تنهایی‌ام آهنگ حلقه ی طلایی را گوش بدهم و چایم را بنوشم.
من نمی دانم چرا وزرای ارشاد در دولت های مختلف، حرفی از اندیشمندان ایرانی نمی زنند که در خارج از کشور زندگی می کنند و همان جا هم در غربت می میرند و استخوان هایشان به وطن باز می گردد. مثلا اگر وزیر ارشاد می گفت قرار است عباس معروفی به ایران برگردد، خیلی بیشتر خوشحال می شدم تا از بازگشت معین.
نویسنده کنسرت برگزار نمی کند و اگر کتابش را برای شما امضا کند، این کار را نه برای دریافت پول، بلکه از سر بزرگواری اش انجام می دهد. حال آنکه وقتی گاهی ویدئو های کنسرت معین را که در کشورهای غربی برگزار می‌شود را می بینم، شرکت کنندگان در چنین مجالسی فقط عده ای مرفهین بی درد هستند نه کسانی مثل من که هیچ ستاره ای در آسمان هم ندارند چه برسد که بخواهند بروند آن طرف آب و در شادمانی روزگار غرق شوند.
البته از حق نگذریم، صدای معین شش دانگ است و این طور نیست که مثل بیشتر خوانندگان داخلی، به لطف نرم افزارها درست شده باشد. فکر کنم اگر روزی برسد که معین بخواهد در ایران کنسرت برگزار کند، شاید باید مکان آن داخل استادیوم آزادی باشد(که البته اگر اجازه بدهند) چون هیچ سالنی نمی تواند میزبان سیل عظیم طرفدارانش باشد و آنجاست که خوانندگان درجه دو باید فکری به حال خود بکنند.
23 تیر 1403
