دنیای بیرون از خونه خیلی سرد و بی روحه، انگار مردم هیچ احساسی ندارن و فقط دارن برای بقا می جنگن. یه جهان مکانیکی و شایدم وحشتناک.
اون بیرون همه چیز با پول معنا میشه، هرکی زرنگه، بازی رو برده و بازنده ها دستشون خالیه، این یعنی اگه می خوای زنده بمونی، باید مراقب شکارچی ها باشی و از طرفی سعی کنی خودت هم طعمه نشی.
دوستم می گفت الان همه برای پول از خواب بیدار می شن، فکر کنم این حرف تا حدودی درست باشه.
از بس که همه چیز با پول سنجیده میشه که دیگه معیار دقیقی برای انسان بودن خودم ندارم و دائما خودمو با پسر همسایه یا بچه های فامیل مقایسه می کنم، اونا موفق تر بودن و من تا الان حرفی برای گفتن نداشتم.
چندین ساله با آدم هایی زندگی می کنم که تو سایه هستن و هیچ کس جز خودم اونها رو نمی بینه، چیزی شبیه جان نش تو فیلم ذهن زیبا، کسایی که دوست داشتم در کنارشون باشم اما به هر دلیلی نتوستم یا حداقل اون قدر اراده و تجربه نداشتم که بتونم سایه رو کنار بزنم و در کنارشون زندگی کنم.
در این مورد زیاد ادامه نمیدم، شاید دنیا از دریچه ذهن من کمی خاکستری مایل به سیاه دیده میشه و من بایستی شیشه عینکمو تمیز کنم و یا شاید به قول سهراب، فقط چشم ها را باید شست اما کاش می گفت چجوری ؟ (شاید با قطره چشم ! )
پ ن : این نوشته ارزش خاصی نداشت، پس اگه پاکش کردم منو ببخشید.
پ ن 1/3 : کامنت هایی که جواب ندادم زیاد شده، انشاءالله سر فرصت جواب میدم.
6 تیر 1400
علی دادخواه
