در حالت کلی، بلوتوث تکنولوژی بی‌سیمی برای انتقال داده‌ها است. با استفاده از این تکنولوژی، بین دو تلفن همراه یا دو دستگاه پشتیبانی کننده از بلوتوث، انتقال داده ممکن می‌شود. فاصله‌ی مکانی بین دو دستگاه که قصد ارتباط توسط بلوتوث را دارند، کوتاه و نهایتا تا ۱۰۰ متر است. بهتر است در فاصله‌ی بین دو دستگاه، دیوار وجود نداشته باشد تا ارتباط به بهترین شکل ممکن صورت گیرد.
مزیت این نوع از ارتباط در این است که نیاز به کابل، سیم و آداپتور برای برقراری ارتباط وجود ندارد. بلوتوث دارای نسخه‌های مختلفی است که در ادامه‌ی آن به توضیح هر کدام از آن‌ها خواهیم پرداخت.
تاریخچه‌ی این تکنولوژی به سال ۱۹۹۴ میلادی برمی‌گردد. زمانی که دکتر یاپ هارتسن تصمیم به خلق چنین تکنولوژی بی‌سیمی زد. ایشان در شرکت سونی اریکسون مشغول به کار بودند و این تکنولوژی را در آن‌جا خلق کردند. در ابتدا، هدف از این این تکنولوژی، جایگزینی به جای کابل‌های ارتباطی RS-232 بود. اما کاربرد بلوتوث، چیزی فراتر از انتظار هارتسن ظاهر شد.
از آن‌جایی که مردم اکثرا از این فناوری استفاده می‌کنند، مشخص است که بلوتوث یک فناوری کاربردی است. به عنوان مثال، این فناوری در اسمارت فون‌ها، کامپیوترهای شخصی و کنسول‌های بازی و … مورد استفاده قرار می‌گیرد. با استفاده از این تکنولوژی، انتقال فایل‌های تصویری و MP3 یا هر فایل دیگری، بین دو تلفن همراه، ممکن شده است. علاوه بر آن، برای کامپیوترهای شخصی و لپ تاپ‌ها، اتصال سخت افزار‌هایی مثل ماوس و کیبورد را راحت‌تر کرده است.
-------------------------------
-------------------------------
با HS سرعت ارتباط 8 برابر بیشتر از EDR است.
این نسخه در سال 2009 معرفی شد. سرعت تئوری بلوتوث 3.0 به همراه HS به 24 مگابیت بر ثانیه (3 مگابایت بر ثانیه) می‌رسد ولیکن انتقال داده توسط بلوتوث صورت نمی‌گیرد بلکه از لینک ارتباطی 802.11 استفاده می‌شود. HS هم مثل EDR یک قابلیت اضافی است و اگر لوگوی HS روی محصولی درج نشده باشد، سرعت لینک بلوتوث به مراتب کمتر خواهد بود. زمانی که ارسال داده با سرعت کمی صورت می‌گیرد، صرفاً بلوتوث فعال است و زمانی که بسته‌های بزرگ داده ارسال می‌شود، 802.11 که معمولاً در وای-فای استفاده می‌شود، وارد عمل شده و انتقال داده با سرعت بسیار بالاتری صورت می‌گیرد.
بهینه‌سازی توان مصرفی با اضافه کردن سیستم کنترلی حلقه بسته برای بررسی و کنترل توان مصرفی، اضافه شدن دو حالت ERTM و SM برای برقراری ارتباطی با قابلیت اطمینان بالا و یا بدون قابلیت اطمینان بالا (بدون ارسال مجدد داده و کنترل جریان داده) از ویژگی‌ها مهم این نسخه است.
-----------------------
-----------------------
در سال 2010 مشخصه‌های بلوتوث 4.0 که با نام بلوتوث اسمارت (هوشمند) شناخته می‌شود، اعلام شد و البته سه حالت بلوتوث کلاسیک (قدیمی)، بلوتوث بسیار سریع (High Speed) و بلوتوث کم‌مصرف (Blutooth Low Energy) به عنوان سه پروتکل ارتباطی تعریف شد. بلوتوث بسیار سریع مبتنی بر وای-فای است و بلوتوث کلاسیک مثل نسخه‌های قدیمی‌تر بلوتوث است و حالت کم‌مصرف مشابه Wibree سابق است.
بلوتوث 4.0 شامل تغییراتی مثل کاربرد ساده‌تر BLE، افزایش امنیت و رمزگذاری AES است.
بلوتوث کم‌مصرف با نام بلوتوث اسمارت به کار می‌رود.
یا مخفف BLE بلوتوث کم‌مصرف از زیرمجموعه‌های بسیار مهم بلوتوث 4.0 است، پروتکلی برای برقراری سریع لینک ارتباطی ساده و البته کم‌مصرف. بلوتوث کم‌مصرف از نظر توان مصرفی، بهینه‌تر از بلوتوث 1.0 تا بلوتوث 3.0 است و در محصولاتی مثل اینترنت اشیاء (وسایل منزل و وسایل پوشیدنی) کاربرد دارد. BLE در سال 2011 با تغییر نام به راه خود ادامه داد. در واقع به جای ذکر پشتیبانی از BLE، لوگوی Bluetooth Smart Ready برای محصولات و لوگوی Bluetooth Smart برای حسگرها مورد استفاده قرار گرفت. البته هنوز هم پشتیبانی از BLE در جدول مشخصات محصولات مختلف دیده می‌شود.
در تصویر زیر محصولاتی با بلوتوث کم‌مصرف در سمت راست دیده می‌شود، دسته‌ی دیگر محصولاتی با بلوتوث معمولی در سمت چپ است. وسایل مجهز به بلوتوث ممکن است از بلوتوث کم‌مصرف پشتیبانی کنند و در این صورت به هر دو نوع متصل می‌شوند و اصطلاحاً می‌گوییم که بلوتوث کم‌مصرف دوگانه دارند.
هرچند کاربرد اصلی بلوتوث و وای فای انتقال اطلاعات به صورت بدون سیم است، اما در عمل این دو بسیار با هم متفاوت هستند. باوجود تفاوت چشمگیر ماهیتی، هر از چند گاهی هر یک از این دو سعی می‌کنند به قلمرو دیگری وارد شوند. برای مثال بلوتوث و وای-فای هم اکنون در حال جنگی تمام عیار برای تبدیل شدن به استاندارد غالب در اینترنت اشیاء و دستگاه‌های مرتبط با خانه‌های هوشمند هستند.
بهترین کارایی بلوتوث در اتصال دو دستگاه به یکدیگر و ایجاد شبکه‌های اَدهاک است، در حالی که وای-فای برای ایجاد یک شبکه‌های وسیع پیرامون یک دستگاه مرکزی مانند روتر، مناسب‌تر است.
راه‌اندازی بلوتوث به مراتب از وای-فای آسان‌تر است و انرژی کمتری صرف می‌کند. در عوض برد بلوتوث از وای-فای کمتر است و اطلاعات را بسیار کندتر انتقال می‌دهد. ناگفته پیداست که با سرعت حداکثر ۲ مگابایتی، نمی‌توان از بلوتوث برای استریم ویدئوهای با کیفیت استفاده کرد.
هر دو استاندارد در حال تکامل هستند. استاندارد جدید Wi-Fi Direct طراحی شده است تا بعضی مزایای بلوتوث مانند احتیاج نداشتن به اکسس پویت مرکزی (روتر) و اتصال آسان و مستقیم دو دستگاه به یکدیگر را با خود به دنیای وای-فای بیاورد.
