«قتل عام جالیان‌والا باغ»، که به «کشتار امریتسار» نیز معروف است، در 13 آوریل 1919 روی داد. جمعیت زیادی از هندی ها در اعتراض به دستگیری دکتر سیف‌الدین کیچلو و دکتر ساتیا پال، که از رهبران استقلال هند بودند، در باغ جالیان‌والا در ایالت پنجاب امروزی گردهم آمدند.
این گردهمایی اعتراضی به شکل مسالمت‌آمیز ادامه داشت اما نیروهای اشغالگر حکومت راج‌بریتانی تمایل داشتند این اعتراضات به شکل مسالمت‌آمیز به پایان نرسد.
سرتیپ انگلیسی رجینالد دایر (Reginald Edward Harry Dyer) به کمک واحدهای نظامی ارتش گورکایی راج‌بریتانی (نیروهای بومی ارتش بریتانیا شامل هندی‌ها، سندی‌ها، بلوچ‌ها و پشتون‌ها) باغ جالیان‌والا را محاصره کردند.
جالیان‌والا فقط یک راه ورودی و خروجی داشت و از سه جهت دیگر محصور در ساختما‌های پیرامونی بود. پس از مسدود شدن تنها مسیر رفت و آمد توسط نیروهای اشغالگر راج‌بریتانی، سرتیپ دایر، دستور شلیک به متحصنین در باغ را صادر گرد. تیراندازی به مدت 10 دقیقه ادامه داشته و بیش از 1600 گلوله به سمت معترضان شلیک شد. با وجود اقدام به فرار جمعیت معترض، تیراندازی مستقیم به آن‌ها تا پایان یافتن مهمات نیروهای نظامی ادامه پیدا کرد.
مورخین تعداد غیرنظامیان بی‌دفاع در این قتل و عام را بین 379 تا بیش از 1500 نفر تخمین زده‌اند. در این حادثه بیش از 1200 نفر از معترضین مجروح شدند. همچنین 42 کودک در میان کشته‌شدگان وجود داشته که کوچک‌ترین آن‌ها یک کودک 6 ماهه بود.
ارتش اشغالگر راج‌بریتانی در فردای روز کشتار، معترضین را اراذل و اوباشی نامید که به نیروهای نظامی حمله کرده بودند. در ادامه این جنایت در 19 آوریل 1919 سرتیپ دایر «قانون خزیدن» را اعلام کرد که طبق آن هندی‌ها باید برای عبور از یک خیابان خاص که در آن به یک بریتانیایی توهین شده بود، به شکل خزیدن عبور میکردند. در زمان عبور هندی‌ها نیز افسران بریتانیایی به آن‌ها شلاق می‌زدند. طبق گزارشات موجود در میان افرادی که مجبور به خزیدن شدند، چند معلول جسمی، افراد نابینا و زنان باردار حضور داشتند.
برای کاهش اعتراضات هندی‌های رجینالد دایر بازنشسته شد. اما مجلس اعیان بریتانیا سرتیپ دایر را ستایش کرد و شمشیری به او داد که شعار «ناجی پنجاب» روی آن نوشته شده بود. علاوه‌بر این، پول زیادی توسط هواداران انگلیسی سرتیپ دایر جمع آوری و به در حمایت از این کشتار به وی اهدا شد.
ملکه الیزابت دوم در طول سفرهای دولتی خود در سال‌های 1961 و 1983 هیچ اظهارنظری درباره این حادثه نکرد. اما در 13 اکتبر 1997 در یک ضیافت دولتی در هند درباره این رویداد ابراز تاسف کرد و گفت باید از این حادثه درس بگیریم. همچنین دولت بریتانیا نیز هرگز به‌طور رسمی بابت این کشتار عذرخواهی نکرد.
