سریالfriendsاز جمله سریالهایی است که هر چقدراز قدمت آن می گذرد به اعتبار و محبوبیت آن افزوده میشود و حتی با گذر بیست و پنج سال از عمر آن امّا هنوز در ذهن مخاطبانش تازه مانده است.
فرم و فضایی که نویسندگان(دیوید کرین و مارتا کافمن)این سریال به مخاطبانشان ارائه می دهند بسیارمتمایز است با مجموعه های تلویزیونی که هم اکنون شاهدشان هستیم،friendsیک اثر بی بدیل است که تمامی رخدادها و حوادث موجود آن در قالب دیالوگ ارائه میشود،ساختاری که در زمان کنونی جایگاهی در تلویزیون آمریکا نخواهد داشت و همین متمایز بودن آن در ساخت و پرداخت شخصیتها باعث شده است که در موقعیت منحصر به فردی قرار بگیرد.
چیزی که friendsرا از دیگر سریالهای هم رده خود جدا میکند،زندگی است،زندگی که سازندگان به کاراکترها بخشیده اند،و اجازهٔ این را هم میدهند که مخاطبشان نیز با آن زیست کند و تجربهٔ حیات تازه ای را داشته باشد و همهٔ این فن و هنرها سبب شده که دیالوگ هایی به یادماندنی خلق شوند که همانند بازی با کلمات است،کلمات و جملاتی که هرکدام یادآور لحظات و خاطراتی از آن میباشد.
یکی ازدلایل محبوبیت friendsدر بین تماشا گران تلویزیون،پرداخت واقع گرایانه،کامل،جامع و منحصر به فرد نسبت به هر شش شخصیت اصلی است که آنها را منطبق بر جامعه و افرادی از جنس مردم معمول اجتماع با همان دغدغه ها،مسئولیت ها، روابط،خوشحالی و ناراحتی ها مبدل ساخته است و این همان واقعیت هنر است.
شاید خیلی ها با بکار بردن لفظ ((واقعیت هنر)) برای این سریال موافق نباشند بدلیل آنکه محتوای بخصوصی را ارئه نمیدهد اما ((اصل و اساس هنر واقعی داشتن محتوا میباشد؟)) و ((همه چیز یک هنر واقعی در محتوا خلاصه خواهد شد؟))،این سؤالها ذهن مرا نیز به خود درگیر ساخته است امّا تنها پاسخ کاملی که هم اکنون میتوانم به آن بدهم این است که در وهلهٔ نخست تماشای یک فیلم یا سریال،خواندن یک کتاب، گوش دادن به یک قطعهٔ موسیقی یا اظهار نظر دربارهٔ اثر یک نقاش باید فُرم و ساختار بدنهٔ آنرا در نظر بگیریم،چون فُرم یک اثر هنری،زبان و نوع بیان آن است و هرشاخه از هنر،زبان خاص خود را دارد و از دستور زبان بخصوص خود بهره می برد.
یک سازنده فیلم،نویسنده،موسیقی ساز و........که فُرم نمیداند در اصل نوع بیانی ندارد و نمیتواند به خوبی با مخاطبانش ارتباط برقرار کند پس چگونه میتوان از سخنش مفهوم و محتوایی را دریافت کرد؟
سریالfriends با آنکه به مَرَض بی محتوایی دچار است اما ساختار و بدنهٔ طنز قویِ آن مرهمی شده بر همچین زخمی و همین باعث ثبات و پابرجایی آن در طول بیست و پنج سال شده است
