درختی آخر تابستان توسط یک چاقوی بی شعور خط خطی می‌شود. پاییز و زمستان برگ هایش می‌ریزد و به حال نزار، یک گوشه، تک و تنها می افتد. در بهار، گریه ی ابرها او را آماده ی بازگشت به حیات می کند، و سرانجام در تابستان، یک میوه ی تازه و خوشمزه می دهد و از معلم هنرش نمره +A می گیرد.
خلاصه کل داستان همین است که گفتم. تا اواسط داستان فکر می کردم نباید چالش اصلی داستان رو در ریویوم بگم تا احیانا داستان اسپویل نشه، اما الان فکر میکنم باید بگم که حرف بزن، داستان دختری 14 ساله است که قبل از شروع سال تحصیلی در یک مهمانی، به حریم خصوصیش تجاوز میشه و این دختر کل سال تحصیلی را درگیر این ماجراست و ابدا هیچ حرفی نمی‌زند. حالا چرا به این نتیجه رسیدم تا این اتفاق رو بگم؟ به این خاطر که تنها دلیلی که یک نفر میتونه تا آخر کتاب رو بخونه، دونستن این نکته است وگرنه کتاب تبدیل میشه به خاطرات روزانه یک دختر عجیب که همه کنارش گذاشته اند و خودش هم تقریبا تمایل به انجام هیچ کاری نداره و انگار فقط مجبوره که زندگی کنه.
داستان شامل چهار ترم تحصیلی شخصیت اصلی و حال و هوا و ماجراهای او در این زمان ها بین کلاس های درسیش هست. یکی از خوبی های کتاب که خواندنش را راحت می کند بخش های کوتاه کوتاه پشت سر هم هست که در میان همین کلاس ها و در راهروهای خانه یا مدرسه می گذرد و روزگار سخت این دختر در میان همه‌ی این صحنه ها و حال ناخوش او به خوبی تصویر می شود و احساس را منتقل می کند. پایان داستان هم با اینکه بیشتر به پایان های خوش داستان های جن و پری می ماند اما باز هم با کلیت اثر متناسب است و زیاد توی ذوق نمی زند.
در کل توصیه میکنم بخونید تا هم یه گردشی در یک دبیرستان آمریکایی داشته باشید و هم کمی درخت بودن رو تجربه کنید تا دیگه حواستون باشه خواسته و ناخواسته به درخت ها آسیب نزنید.
پی‌نوشت 1. داستان خیلی بلند نیست. دو سه روزه میشه خوند.
پی‌نوشت 2. برام جالب بود که دکتر صدر هم این کتاب رو ترجمه کردن، اما من با ترجمه خانم عربی خوندم و خیلی راضی بودم.
پی‌نوشت 3. به نظر میرسه کتاب با توجه به اهمیت موضوعش، آنطور که باید، در ایران خوانده نشده، درحالیکه حدود 480 هزار نفر در گودریدز بهش نمره دادن و 23 هزار ریویو براش نوشتن که خیلی زیاده و با این حال نمره کتاب 4.02 است که این هم خیلی خوبه. بنابراین به همه توصیه میکنم، علی الخصوص کسانیکه احتمالا با این مشکل مواجه شدن و حرف زدن براشون سخته.
بخشی کوتاه از کتاب:
از پنجره باز کلاس، صدای جوش و خروش تعطیلات تابستانی می آید. مدرسه تقریبا تمام شده. صدای به هم خوردن در کمدها در راهرو پیچیده. همین طور صدای جیغی که می گوید : « دلم برایت تنگ می شود، شماره ام را که داری؟» رادیو را روشن می کنم. درختم قطعا نفس می کشد، نفس هایی ضعیف و کوتاه، انگار که همین صبح از دل زمین بیرون آمده باشد. این یکی کاملا متقارن نیست. پوستش ضخیم است. سعی می کنم طوری به نظر برسد که انگار سال ها پیش، عده ای حروف اول اسم هایشان را رویش کنده کاری کرده اند.
