مدت ها بود سریالی رو تو تلوزیون به طور جدی دنبال نمیکردم ولی شهباز به خاطر اینکه موضوع و بک گراندش به شدت به علایقم گره خورده بود یکم توجهم رو جلب کرد! تو نگاه اول فکر میکردم سریال هکری ایرانی ? ? حتما یه چیزیه که توش خفن بازی های الکی داره و شباهتی به واقعیت نداره و کلی ایراد و اشکال میشه بهش گرفت و ... ولی واسم جذاب شد و دنبالش کردم و دیدم که کاملا در اشتباه بودم و باورم نمیشد انقدر قشنگ و جذاب باشه و البته مهمتر از همه آموزنده باشه و همچنین فرهنگمون رو انقدر خوب با تریپ هکری ممزوج کرده باشه.
تنها ایرادی که ازش به ذهنم میاد سوتی های فنی و بعضا اطلاعاتیشه که خب البته برای عموم مردم غیر قابل تشخصیه.
تریپ سریال از این اطلاعاتی - پلیسیا بود ولی بر خلاف عموم اینطور سریال های تولید ایران، میزان خفنیتش? از میانگینشون پایین تر بود و همچنین بر خلاف اکثر اونا، همه ابعاد و چیزای مختلف رو کنار موضوع اصلی توش داشت (عشق، خانواده، خواستگاری و ...). اتفاقات امنیتی - اطلاعاتی هم که توش میفتاد (که تقریبا سیر اصلی سریال بود) در عین جذابیت و سیر بی نظیر داستان، ساده و قابل فهم و خیلی نزدیک به ذهن و زندگی مردم بود و بعضی جاها شاید خیلی ساده انگارانه هم بود ولی همه اینا کنار هم باعث میشد مردم باهاش خیلی بیشتر و راحت تر ارتباط بگیرن و فیلم فضای خشک و دور از عرفی نداشته باشه. مخصوصا خیلی نوجوون پسند و جوون پسند بود (به نظرم!).
داستان، کارگردانی، طراحی صحنه، فیلم برداری و چیزای دیگش مخصوصا پیشبرد داستانش واقعا خوب بود ولی اگر از علیرضا و اون چادری های تو اطلاعات بگذریم، بیشترین چیزی که توجه منو جلب کرد طراحی شخصیت‌ها و شخصیت پردازی بود! حسام، فرزاد، مجید، نجوا، ارغوان و شهاب، خسروی، مدیر مرکز پشتیبانی،صاحب کافه، رفیق نجوا تو کافه، ترانه،مهری، مادر نجوا، پرتو، پدر و خواهر مادر علیرضا (خودش نه ?)، متجهدی و... هم واقعا خوب طراحی شخصیت شده بودن هم واقعا خوب بازی کردن و خیلی هاشون نماد یک تیپ آدم تو جامعه بودنبعضی هاشون هم مثل مجید و نجوا و ارغوان شخصیت های خاصی داشتن.
مجید که مشخص بود چه تیپ آدمیه ? بقیشون هم خیلی خوب بودن مخصوصا با فرزاد و حسام خیلی حال کردمّ؛ ولی جالب ترینشون برام شخصیت نجوا بود که توش تا حدودی فرهنگ مردم ایران با هکری ممزوج شده بود. البته این واسم غریب بود که یه گیک انقدر احساساتی باشه ولی خب از اونجایی که دختر بود شاید بشه با این قضیه کنار اومد. نقششم با توجه به شخصیتی که براش مشخص شده بود واقعا خوب بازی میکرد و تو بعضی صحنه ها حالات چشم و صورتش و لحن حرف زدنش رو بی نظیر با این تریپ شخصیتی هماهنگ کرده بود. البته نمیدونم در واقعیت هم اینطوریه که انقدر خوب بازی کرد (مثل داریوش ارجمند که شخصیتای کت و کلفت رو جوری بازی میکنه انگار اصلا فیلم نیست ?) یا اینکه خیلی زور زده که اینطور باشه. البته حدس میزنم گزینه ۱ درست باشه چون تو سریال ترور خاموش هم شخصیتش بی شباهت به این نبود و در کل شاید بشه گفت به سیسش هم میخوره (همونطوری که به سیس داریوش ارجمند میخوره ?)
شخصیت ارغوان رو خیلی داغون و مریض نشون داده بودن و اینو به خوبی تو قیافه و گریمش هم پیاده کرده بودن ولی از اونجایی که آدم عجیب خودسری مثل نجوا رو تبدیل به قهرمان ملی ? کرد میشه گفت اون دید بد همیشگی نسبت به هکرها رو القاء نکرده و واقع بین بوده.
سیمین هم خوب بود رودی و ترکیه ای ها هم بدک نبودن ولی از همشون باحال تر رابط فرزاد تو ترکیه بود.
تیپ و قیافه های مختلف و جالب مامورای اطلاعات هم واقعا باحال بود مخصوصا اونیکیشون که سیبیل داشت ?
از همه اینا که بگذریم و جذابیت و هیجان سریال رو هم بزاریم کنار، میرسیم به مطلب اصلی که میخواستم بگم و اون آموزنده بودن سریال بود!
بر خلاف انتظار اولیه ای که داشتم؛ فارغ از یکسری شوآف های معمول سایبری که طبیعیه، اتفاقات سایبریش خیلی به واقعیت متن زندگی مردم نزدیک بود و مردم رو با چیزای خیلی مهم و واقعی آشنا میکرد و میشه گفت یه بخش هایی از CEH توش به صورت عملی تدریس شد! ? مثلا اینکه چه چیزای مهمی رو تو آشغال میریزیم یا اینکه همیشه باید پروتکل های امنیتی رو رعایت کرد و یک فلش مموری چه کار هایی که به سادگی در عرض چند ثانیه نمیتونه بکنه، به هیچ کس به راحتی اعتماد نکنیم، همینطوری الکی به Wi-Fi های رایگان وصل نشیم، لوکینشن و اینترنت مون رو اگر لازم نداریم خاموش کنیم،اتفاقات دورو برمون مثل نظافتچی، تعمیر آیفون و ... رو ساده نگیریم و کلی چیز دیگه منتج به اینکه فکر نکنید خیلی ایمن هستید به راحتی همه چیزتون دست همه کس میفته!
راستش دلم برای کیبورد فارسی تنگ شده بود ? خواستم ی چیزی بنویسم دیدم این سریال خوبیه صرفا نظرمو دربارش نوشتم اگر جداً خوندیدش، امیدوارم خیلی وقتتونو تلف نکرده باشم!
