برتراند راسل

برتراند آرتور ویلیام راسل در ۱۸ مه ۱۸۷۲ در ولز به دنیا آمد. خانواده‌اش از اشراف‌زادگان برجسته بریتانیا بودند و پدربزرگش، جان راسل، دو بار نخست‌وزیر بریتانیا بود. با این حال، دوران کودکی راسل با اندوه و تنهایی همراه بود. مادرش، که زنی پیشرو و مدافع حقوق زنان بود، در سال ۱۸۷۴ بر اثر بیماری دیفتری درگذشت. خواهرش نیز کمی بعد از دنیا رفت و دو سال بعد، پدرش را نیز از دست داد. پس از این وقایع، راسل تحت سرپرستی مادربزرگ محافظه‌کارش بزرگ شد. او بعدها نوشت که در آن دوران، احساس تنهایی عمیقی داشت و حتی به خودکشی فکر می‌کرد، اما علاقه‌اش به ریاضیات او را نجات داد.

راسل در کالج ترینیتی دانشگاه کمبریج تحصیل کرد و در آنجا به مطالعه ریاضیات و فلسفه پرداخت. او خیلی زود به یکی از چهره‌های برجسته در منطق ریاضی تبدیل شد. در سال ۱۹۰۱، پارادوکس معروفی را کشف کرد که بعدها به نام «پارادوکس راسل» شناخته شد. این پارادوکس، بنیان نظریه مجموعه‌ها را به چالش کشید و تأثیر عمیقی بر منطق و فلسفه گذاشت. راسل به همراه آلفرد نورث وایت‌هد، کتاب «Principia Mathematica» را نوشت که یکی از مهم‌ترین آثار در زمینه منطق نمادین و فلسفه تحلیلی است. هدف آن‌ها این بود که ریاضیات را بر پایه اصول منطقی بنا کنند.

علاوه بر فعالیت‌های علمی، راسل در مسائل اجتماعی و سیاسی نیز فعال بود. او در جنگ جهانی اول با صراحت با جنگ مخالفت کرد و به همین دلیل به زندان افتاد. این تجربه، دیدگاه‌های اخلاقی و انسانی او را تقویت کرد. راسل معتقد بود که عقلانیت باید در خدمت صلح، آزادی و عدالت باشد. او در طول زندگی‌اش درباره موضوعاتی چون آموزش، دین، اخلاق، عشق و سیاست نوشت و تلاش کرد اندیشه‌های فلسفی را به زبان ساده برای عموم مردم بیان کند. در سال ۱۹۵۰، به خاطر سبک نگارش روشن و انسانی‌اش، جایزه نوبل ادبیات را دریافت کرد. راسل تا پایان عمرش فعال باقی ماند و در سال ۱۹۷۰ در سن ۹۷ سالگی درگذشت.