ایندفعه فرق می‌کرد، دیگه خبری از تکذیب نبود، این خارجی ها حتی مُردنشون هم جدی و بدون حاشیه است
فدراسیون فوتبال آرژانتین:
خداحافظ دیگو؛ تو در قلبِ سیاره‌ی فوتبال، ابدی خواهی بود.
من هیچ خاطره‌یی از مارادونا ندارم، تنها خاطره‌ی من از مارادونا عکس‌ِ آدمس‌هایی است که برادرم با شور و اشتیاق جمع می‌کرد و من یواشکی اون‌ها رو برمی‌داشتم و بو می‌کردم، شاید شما یادتون نیاد ولی اون موقع‌ها آدامس‌ها آدامس بود و علاوه بر خوشمزگی، بوی خوبی داشتن و با عکس های فوتبالیست‌های محبوب و معروف کلی سورپرایزمون می‌کردن؛ شما نمی‌دونید تا اون کاغذِ تا شده‌ی جِلورقی باز شه و قرعه به‌نام فوتبالیست محبوبت بیافته یا نه، چقد قند در دل ما آب می‌شد. (البته بیشترین قند برای برادرم بود؛ من از ذوقِ اون ذوق می‌کردم)
دیشب که خبر فوتش اعلام شد خیلی به خودم فشار آوردم منم خاطره‌یی، حرفی، درسی چیزی ازش داشتم تا اون رو استوری یا توویت کنم ولی هیچ چیز نبود جز برادرم! که حالا از اون نوجون باهوش کله شق تبدیل شده به مردی که با وجود بیماری اسکیزوافکتیو شاید حتی خبر درگذشت قهرمانش هیچ معنای خاصی براش نداشته باشه و اون روزها رو زیاد یادش نیاد.
به قول پیمان معادی توو فیلم جدایی نادر از سیمین شاید اون ندونه کیه ولی من که می‌دونم اون کیه(نقل به مضمون) همه این‌ها باعث میشه بخوام به نوع خودم سوگوار کسی باشم که روزی قهرمان برادرِ نابغه‌ی من بود، برادری که مثل قهرمانش جنگجو و سرسخت بود، قهرمانی که زمانی مثل برادرم در بیمارستان روانی بستری بود...
وقتی در بیمارستان روانی بستری بودم، یکی می‌گفت من ناپلئون هستم همه باور می‌کردند؛ یکی می‌گفت من گاندی هستم همه باور می‌کردند. وقتی گفتم مارادونا هستم همه خندیدند و گفتند هیچکس مارادونا نمی‌شود.
یکی توو اینستاگرام نوشته برای کسانیکه فوتبال مارادونا رو ندیدن: اینجوری بود که 21 بازیکن داخل زمین بودن و همه دنبال مارادونا می‌دویدند...کسیکه آقای گُل شد، اسطوره شد، با دست گل زد، سرمربی کشورش شد و کوکایین کشید و بحث های تند و تیز سیاسی کرد اما دیشب کلِ سیاره زمین از رفتنش غمگین شدن و هشتگ ماردونا ترند جهانی شد... واقعا راز این همه محبوبیت چیه؟ چطور میشه یک دنیا برای رفتنت اشک بریزند؟
من فکر میکنم شاید بخاط این بود که ماردونا خودِ خودش بود بدون هیچ نقابی ، هیچوقت نخواست تظاهر به بودن کسی کنه که با خودش فاصله داشت.
اون 60 سال در اوج زندگی کرد، 30 سال در اوجِ فوتبال، 30 سال در اوجِ خودش بودن
دقیقه ده دوازده بازی با #آرژانتین تو جام جهانی بود که یهو دیدم کل استادیم بازی رو ول کردن و برگشتن به سمت وی ای پی و شروع کردن به تعطیم کردن، #مارادونا وارد وی ای پی شده بود. من خدای فوتبال رو اونجا دیدم.
#حسین_ماهینی بازیکن تیم ملی در جام جهانی 2018
اینکه محبوب قلب آدم‌هایی باشی که حتی زبونت رو بلد نیستن و بهت بگن خدا، اینکه عکسات رو در و دیوار شهری باشه که کیلومترها با زادگاهت فاصله داره، اینکه وقتی با دست گل بزنی به دستت لقب دستِ خدا رو بدن؛ اینکه وقتی خبر اعتیادت شنیده بشه بازهم مردم دوستت داشته باشند؛ اینکه وقتی خبر رفتنت رو بشنون هرکس که حتی اسمت رو فقط شنیده غمگین بشه و به روش خودش سوگواری کنه فقط برای برگزیده‌های خدا امکان پذیره ... شاید دیگه هرگز تکرار نشه...
اولین واکنش از نیمار بود:
و بعد مسی...
یک روز خیلی ناراحت کننده برای تمام آرژانتینی‌ها و دنیای فوتبال. دیگو این دنیا را ترک کرد اما همچنان با ماست زیرا او جاودانه است. به تمام خانواده و دوستان او تسلیت می‌گویم.در آرامش بخواب دیگو
#لئو_مسی
و حتی رونالدو....
امروز من با یک دوست خداحافطی میکنم و دنیا با یک نبوغ ابدی خاحافظی می‌کند. یکی از بهترین ها. یک شعبده باز بی‌نظیر.او خیلی زود می‌رود، اما میراثی بدون محدودیت برجای می‌گذارد که هرگز پُر نخواهد شد.
در آرامش باشی، تو هیچوقت فراموش نمیشوی.
#کریس_رونالدو
و من همچنان یادداشت‌ها و تسلیت‌ها رو میخونم و جز تحسین همراه با احترام حرفی برای گفتن ندارم
سیمئونه در کتاب ایمان به زیبایی نوشته :
وقتی مربی تیمی هستید که بازیکنی مثل مارادونا در آن تیم حضور دارد مثل این است که با یک کارتِ بیشتر نسبت به رقیبان پوکر بازی کنید.
حالا خدا کارتش رو از ما گرفته البته قبلا هم کارتهای زیادی رو از دست دادیم ولی همیشه از دست دادن برای ما آدم‌ها سخته و عادی نمیشه؛ غمگین میشیم و در خودمون فرو میریم شاید اگه سیگاری باشیم با پک های سیگار غم هامون رو از سینه خالی کنیم و اگر مثل من عشقِ نوشتن باشید با کلمات این کار رو کنید...
هرچند من نویسنده‌ی خوبی نیستم و با خودم میگم ای کاش عادل فردوسی‌پور و برنامه‌ی نودی بود که به بهترین نحو این غم رو از دل ها بیرون کنه...
