کجا بنویسم که از غمم کم شه ، کجارو بگردم که برام خاطره ای عجیب به جا نزاشته باشه ، به کی بگم که از گوشه و کنار اتاقم دیدن آدما و جهانشون برام شیرین تره تا مواجه شدن باهاشون .
حقیقت اینه که من حتی از بیرون اومدن از نقطه امن زندگیم هم میترسم. من میترسم از دیدن آدما با جهان بینی های عجیب و دردناک ، ترس دیدن آدمای بی رحم و بی وفا بهم امون نمیده تا کمی خودمو نشون بدم . از همه بدتر ترس از دست دادن ناگهانی آدما و دلبستگی های دنیایی .
اسمشو چی بزارم ؟! چی بزارم خوبه که بیاد به این شرح حالم
