فضایی که در حال حاضر در رسانه های ما جریان دارد، فضایی ناپایدار و شکننده است. این فضا هر چند محاسن زیادی دارد ولی بزرگترین عیب آن عدم مسوولیت پذیری افرادی است که از طریق خوردن مغز من و تو صاحب محبوبیت گشته اند. آن ها عواطف ما، عقاید ما و حتی شادی هایمان را به واسطه توانمندی هایی که در یک زمینه خاص مانند بازیگری یا فوتبال و .. دارند به گروگان گرفته اند.
هیچ کدام از ما لحظات غرورانگیز، پروانه ای، افتخارآمیز یا دلچسبی که به واسطه این توانایی هایشان (چه در فیلم ها و سریال ها و چه در میادین مختلف جهانی و.. ) ایجاد کرده اند را فراموش نکرده و نمی کنیم. اما آیا آن ها استحقاق تبعیت ما را دارند؟ آیا آن ها واقعا نمایندگان واقعی من و تو هستند؟
آن چه پاسخ روشنی به این سوالات می دهد، صرفا کسب سواد رسانه ای و اطلاع یافتن از این نکته ظریف است که این سلبریتی ها هستند که به واسطه این که از طریق من و تو به شهرت، پول و محبوبیت رسیده اند، مدیون ما هستند و باید به باورهای ما احترام بگذارند نه این که ما کمترین حس دین یا تبعیت از ایشان نماییم.
امروز کار به جایی رسیده که جماعت سلبریتی ها به سختی به پشتوانه چیزی که از ما گرفته یا حتی دزدیده اند، پشت به پشت هم، در مقابل اعتقادات ملت ایستاده اند، با نوع پوشش و رفتار فاقد حیایشان دختران و پسران نوجوان ما را به انحطاط می کشانند و دست آخر هشتاد میلیون ایرانی را فدای فرزندان ناخلفشان تصور می کنند.
وقتی اجازه می دهیم یک نفر بدون داشتن استحقاق و لیاقت، خود را بر ما غالب و افکارش را بر ما قالب کند و از ما بهره برداری کند، کم کم حس تبعیت و پرستشی که فقط لایق خداوند یکتاست به او می یابیم. او حق خود می داند که ما او را پیروی کنیم و ما وظیفه خود. تقصیر این جماعت هم نیست، ما همزمان با رشد تکنولوژی، باید سواد متناسب با آن را کسب کنیم، وگرنه کمتر آدمی پیدا می شود که از سواری گرفتن از دیگرانی که با کمال میل سواری می دهند، امتناع ورزد، به خصوص اگر پای پول زیاد هم در میان باشد.
زمان بیدار شدن فرا رسیده است. اعتقادات خود، عواطف خود، شادی های خود و افتخارات خود را باید از این دزدانی که حرمت نمکدان را نگاه نمی دارند، پس بگیریم. باید یاد بگیریم یک هنرپیشه یا فوتبالیست یا هنرمند یا .. را فقط در زمینه تخصصش جدی بگیریم و هرگز برای نظراتش در موارد دیگر ارزشی بیشتر از دیگران قائل نشویم، باید فرزندانمان را آگاه کنیم، وگرنه قافیه را خواهیم باخت و زمانی می رسد که دلقک ها جای بزرگانی چون علی حاتمی تکیه خواهند زد و ما اصالت فرهنگ و باورهایمان را به هیچ می بازیم..
