فاکتور دیگری که علاوه بر سودآوری مد نظر پیترلینچ بود، وضعیت بدهی شرکت بود. او اعتقاد داشت شرکت هایی که بدهی کم دارند و یا بدهی ندارند، احتمال کمی دارد که به سمت ورشکستگی بروند. شرکتی که نتواند بدهی اش را بازپرداخت کند به مرور به سمت ورشکستگی خواهد رفت حتی اگر دارایی های با ارزش زیادی داشته باشد.
سطح بدهی شرکت به ماهیت وجودی شرکت و عملیاتش بستگی دارد. برای شرکت هایی که جهت رشد به سرمایه زیادی نیاز ندارند، احتمال انباشته شدن و افزایش بدهی در آنها کم است. مثل موسسه اعتبارسنجی مودیز که این شرکت یکی از هلدینگ های مورد علاقه بافت می باشد. برخی شرکتها به سرمایه مالی زیادی در عملیاتشان نیاز دارند و بنابراین شرکت های دارایی محور و یا سرمایه محور نامیده می شوند همانند شرکتهای معدنی و یوتیلیتی (حوزه توزیع برق، گاز، آب).
از لحاظ بدهی شرکتها به 4 دسته تقسیم می شوند:
1. شرکت بدون بدهی: این نوع شرکت هیچ گونه بدهی ندارد و یا دارای حداقل بدهی می باشد. مثلا بیشتر رشد شرکت Chipotle از طریق ورود به بازارهای جدید بود و مهمترین ریسک این نوع شرکت ها رشد زیاد، توسعه خیلی سریع و سپس نیاز به گرفتن تسهیلات برای تامین مالی این رشد است. اگر این نوع شرکت را در قیمت مناسبی بخرید، ریسک سرمایه گذاری در این شرکت کم خواهد بود.
2. شرکت دارای بدهی ولی به دلیل داشتن وجه نقد و یا جریان نقد عملیاتی کافی قادر به پوشش بدهی خود می باشد.
3. شرکت دارای پوشش بهره پایین: میزان بدهی بسیار بیشتر از وجه نقد است و بهره پرداختی درصد بسیار بزرگی از درآمد عملیاتی اش را تشکیل می دهد مثلا نسبت پوشش بهره 3 یعنی بهره پرداختی شرکت یک سوم سود عملیاتی است که در مواقع بحران، شرکت مشکل پیدا خواهد کرد.
4. شرکتی که نمی تواند بدهی اش را پرداخت کند: لینچ اعتقاد داشت که بایستی از این شرکتها دوری کرد.
(این مطلب برگرفته از کتاب Invest Like a Guru می باشد)
