نگاهی به ماجراها و عملکرد پلی استیشن 4 در نسل هشتم
سال ۲۰۱۳ برای علاقمندان بازی‌های ویدیویی از همان اولین روزهای خود عطر و طعم آغاز نسل جدید کنسول‌ها را می‌داد و همه می‌دانستند به‌زودی شاهد رونمایی از دو محصول جدید سونی و مایکروسافت خواهند بود. درحالی‌که شاید خیلی‌ها پیش‌بینی می‌کردند این دو غول صنعت بازی در جریان کنفرانس‌های E3 از کنسول‌های بعدی خود رونمایی کنند، ناگهان سونی خبر از برگزاری کنفرانسی در تاریخ ۲۰ فوریه ۲۰۱۳ (۲ اسفند ۱۳۹۱) داد؛ کنفرانسی تحت‌عنوان همایش پلی استیشن (PlayStation Meeting) که هرچند در تبلیغات آن اشاره‌ی مستقیمی به نام پلی استیشن 4 نشده بود، ولی سونی در اطلاعات مربوط‌به آن از بررسی آینده‌ی برند پلی استیشن صحبت کرده بود و همه می‌دانستند منظور چیست.
در آن دوران این برند وضعیت خیلی خوبی داشت، ولی از سال‌های اوج خود کمی فاصله گرفته بود. درحالی‌که دو کنسول اول سونی تاریخ‌ساز شده و به محبوبیتی رؤیایی دست پیدا کرده بودند، پلی استیشن 3 مسیر ساده‌ای را پشت سر نگذاشته بود. این کنسول نه‌تنها یک سال بعد از ایکس باکس 360 وارد بازار شد و فرصتی استثنایی به مایکروسافت داد تا بدون حضور سونی (و نینتندو) تنها کنسول نسل جدید را در آن دوران در اختیار داشته باشد، بلکه به‌دلیل سخت‌افزار عجیب و پیچیده‌ی خود قیمت بالایی هم داشت و این قضیه مخصوصاً در اوایل کار آسیب زیادی به آن زد؛ قیمتی معادل ۵۰۰ و ۶۰۰ دلار (نسبت به مدل کنسول) در مقایسه با قیمت ۳۰۰ و ۴۰۰ دلاری مدل‌های مختلف ایکس باکس 360 و البته قیمت ۲۵۰ دلاری کنسول نیستند
سخت‌افزار منحصربفرد پلی استیشن 3 و مواردی مثل پردازنده‌ی به‌شدت قدرتمند ولی بسیار پیچیده‌ی آن یعنی سل (Cell) هم باعث شده بودند بازی‌سازها تا مدت‌ها با مشکلات زیادی در راه تولید بازی برای این پلتفرم دست‌وپنجه نرم کنند و حتی تا سال‌ها بعد هم بخشی از این مشکلات ادامه داشت که از معروف‌ترین نمونه‌ها می‌توان به بازی الدر اسکرولز 5 (The Elder Scrolls V: Skyrim) اشاره کرد؛ اثری عظیم که روی کنسول سونی با ایرادات زیادی همراه بود و کار به‌جایی رسیده بود که بخشی از بازیکن‌ها نمی‌توانستند آن‌را به‌راحتی به پایان برسانند.
درکنار این‌ها اتفاق عجیب دیگری هم برای پلی استیشن 3 رخ داد و شبکه پلی استیشن (PlayStation Network) در سال ۲۰۱۱ مورد حمله‌ی هکرها قرار گرفت و حدود یک ماه با مشکلات عظیمی در حد قطع کامل سرورها مواجه بود و به‌این ترتیب یکی از بزرگ‌ترین حوادث مرتبط با هک در تاریخ را شاهد بودیم. همه‌ی این‌ها دست به‌دست یکدیگر دادند تا سونی روزهای خوشی را با پلی استیشن 3 پشت سر نگذارد، ولی آن‌ها دست از تلاش برنداشتند و با تولید و عرضه‌ی بازی‌های انحصاری درجه یک و باکیفیت در سبک‌های مختلف، توانستند کنسول خود را به کلکسیونی از بهترین بازی‌های نسل هفتم مجهز کنند و همین قضیه هم باعث شد درنهایت فروش کنسول به نقطه‌ی مطلوبی برسد.
هرچند طبق آخرین آمارهای سونی و مایکروسافت، پلی استیشن 3 درنهایت به فروشی کمی بیشتر از ایکس باکس 360 رسید (هر دو بالای ۸۰ میلیون واحد)، ولی همین فروش مناسب هم برای سونی با سود خالص بالایی همراه نبود. شاید خنده‌دار به‌نظر برسد، ولی حتی همان کنسول ۶۰۰ دلاری اوایل نسل هفتم هم به سونی ضرر می‌زد و آن‌ها با فروش هر عدد پلی استیشن 3 گران‌قیمت خود، ۲۴۰ دلار ضرر می‌دادند! موضوعی که به سخت‌افزار خاص آن مربوط می‌شد و تا سال‌ها بعد و حتی پس از عرضه‌ی مدل اسلیم هم ادامه داشت.
در مجموع نسل هفتم برای سونی با تجربه‌های ارزشمندی به پایان رسید و درس‌هایی به این شرکت ژاپنی داد که آن‌ها را در کنفرانس رونمایی از پلی استیشن 4 دیدیم؛ کنفرانسی جذاب و تماشایی که با صحبت‌های اندرو هاوس شروع شد. این مدیر بخش سرگرمی‌های تعاملی سونی که از همان روزهای اول تولد برند پلی استیشن همراه آن بود و سه سال قبل از سونی جدا شد، بعد از صحبت‌های اولیه جای خود را به مارک سونی داد؛ کسی که هرچند از دهه‌ی ۱۹۸۰ در این صنعت کار کرده و دستاوردهای بزرگی هم داشت، ولی تا روز رونمایی از پلی استیشن 4 خیلی هم بین بازیکن‌ها شناخته‌شده نبود
سرنی به‌عنوان معمار ارشد چهارمین کنسول خانگی سونی توضیحات جالبی در مورد سخت‌افزار آن داد و به قدرت بالای کنسول درکنار سادگی تولید بازی برای آن اشاره کرد؛ نکته‌ای که نشان می‌داد سونی دیگر دوست ندارد خاطرات سخت‌افزار پلی استیشن 3 را تکرار کند. بعد از آن درحالی‌که همه منتظر رونمایی از ظاهر پلی استیشن 4 بودند، به‌جای آن شاهد نمایش کنترلر این کنسول یعنی دوال شاک 4 (DualShock 4) بودیم؛ کنترلری که سرنی تأکید زیادی روی ویژگی‌های مختلف آن داشت و تفاوت‌های آن با مدل‌های قبلی نیز قابل ملاحظه بود.
گذشته از ابعاد کنترلر که کمی بزرگ‌تر از دوال شاک 3 شده بود، در وسط آن صفحه‌ای به چشم می‌خورد که حالت لمسی داشت و قرار بود قابلیت انجام کارهای مختلفی را در اختیار کاربر قرار دهد؛ از تایپ کردن راحت‌تر کلمات تا استفاده در بعضی بازی‌های خاص؛ صفحه‌ای که قابلیت فشار دادن آن هم باعث می‌شد به‌نوعی یک دکمه‌ی جدید به دوال شاک 4 اضافه شده باشد.
در بخش جلوی کنترلر هم یک لایت‌بار با قابلیت نمایش رنگ‌های مختلف به چشم می‌خورد که هم برای ارتباط با دوربین پلی استیشن 4 کاربرد داشت و هم نمایش رنگ‌های متنوع در شرایط مختلف بازی‌ها. و درنهایت یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های کنترلر دکمه‌ی به‌اشتراک‌گذاری (Share) بود که به مخاطب اجازه می‌داد عکس‌ها و ویدیوهای ضبط شده از بازی‌ها را ذخیره کند یا با دیگران به اشتراک بگذارد؛ دکمه‌ای که خیلی از بازیکن‌ها از سال‌ها قبل منتظر آن بودند و به قدری عملکرد موفقی داشت که مایکروسافت هم برای ایکس باکس سری ایکس و ایکس باکس سری اس به‌سراغ نمونه‌ی مشابه آن رفت.
بعد از صحبت‌های ابتدایی سرنی، نوبت به نمایش اولین بازی کنسول جدید رسید که چیزی نبود به جز Knack؛ اثری که خود سرنی کارگردانی آن‌را برعهده داشت و نمایش آن هم خیلی جذاب نبود و بعدها نیز به یکی از ضعیف‌ترین بازی‌های انحصاری سونی تبدیل شد. ولی این شروع ضعیف نمایش‌های پلی استیشن 4 خیلی زود با دموی خیره‌کننده‌ای از بازی Killzone Shadow Fall جبران شد که با گرافیک زیبای خود خبر از قدرت بالای کنسول می‌داد. بعد از آن هم بازی‌های دیگری مثل DriveClub و Infamous Second Son نمایش داده شدند و سونی توانست با کمک آن‌ها به‌خوبی توانایی‌های پلی استیشن ۴ را نشان دهد.
مارک سرنی، معمار پلی استیشن 4
درکنار سایر بازی‌های کنفرانس که شامل مواردی مثل The Witness اثر جاناتان بلو و Diablo III محصول بلیزارد (Blizzard Entertainment) می‌شدند، شاهد نمایش دموهای تکنیکی متنوعی هم بودیم؛ از دموی موتور آنریل 4 (Unreal Engine 4) و دموی Agni's Philosophy از اسکوئر انیکس (Square Enix) تا دمویی از استودیو مدیا مولکول (Media Molecule) که بعدها با عنوان Dreams معرفی شد.
در مجموع کنفرانس معرفی پلی استیشن 4 تنوع قابل ملاحظه‌ای داشت و هرچند اثری مثل Deep Down هم در آن معرفی شد که بعدها به کما رفت، ولی سونی توانست با این کنفرانس قدم اول را برای نمایش کنسول جدید خود خیلی محکم بردارد؛ کنفرانسی که یکی از بزرگ‌ترین غافلگیری‌های آن نمایش بازی دستینی (Destiny) بود؛ پروژه‌ی جدید بانجی (Bungie) که سال‌ها مطرح‌ترین استودیوی مایکروسافت محسوب می‌شد و توانسته بود با تولید بازی هیلو (Halo)، یکی از محبوب‌ترین آثار این صنعت را تقدیم ایکس باکس کند و حال با حضور روی سن کنفرانس سونی، بازی جدید خود را نمایش می‌داد و سروصدای زیادی به‌پا کرد.
درکنار بازی‌های جذاب، سخت‌افزار پلی استیشن 4 هم ویژگی‌های جالبی داشت؛ سخت‌افزاری که در همکاری مستقیم با شرکت AMD طراحی شده بود و هرچند پردازنده‌ی هشت هسته‌ای جگوار آن با فرکانس ۱.۶ گیگاهرتز می‌توانست بهتر از این‌ها باشد، ولی مواردی مثل هشت گیگابایت رم GDDR5 باعث می‌شدند انتظارات از آن بالا برود و سادگی کار با آن هم باعث می‌شد دست بازی‌سازها برای تولید بازی روی این سخت‌افزار ۱.۸۴ ترافلاپسی مجهز به پردازنده‌ی گرافیکی ۸۰۰ مگاهرتزی با ۱۸ واحد پردازشی باز باشد.
در ماه‌های بعد شاهد سکوتی نسبی از طرف سونی بودیم و تنها گاهی‌اوقات اطلاعات کمی از کنسول و بازی‌های آن منتشر می‌شد و دراین‌میان مایکروسافت هم کنسول جدید خود را با نام ایکس باکس وان معرفی کرد تا رقابت داغ‌تر از قبل شود؛ رقابتی که مرحله‌ی بعدی آن قرار بود در نمایشگاه E3 شکل بگیرد و هر دو شرکت با دست پُر به‌سراغ آن آمده بودند.
کنفرانس E3 سونی در آن سال به‌شدت شلوغ و سرشار از بازی‌های متنوعی بود که هر دو نسل هفتم و هشتم را پوشش می‌دادند. سونی از یک طرف بازی‌هایی مثل Beyond: Two Souls، The Last of Us و Gran Turismo 6 را برای پلی استیشن 3 آماده کرده بود و به نمایش آن‌ها پرداخت و از طرف دیگر هم طبیعی بود که شاهد تمرکز زیادی روی کنسول جدید باشیم. به‌این ترتیب یک‌سوم اول کنفرانس به پلی استیشن 3 اختصاص پیدا کرد و بعد از آن نوبت به پلی استیشن 4 رسید، آن‌هم با نمایش ظاهر این کنسول که مخاطبان آن‌را برای اولین‌بار در دستان اندرو هاوس دیدن
سخن پایانی
رونمایی از ظاهر پلی استیشن 4 توسط اندرو هاوس
در بخش‌های بعدی کنفرانس هم به‌سراغ بازی‌های مختلفی رفتیم؛ از The Order: 1886، اثر ناکام Ready at Dawn و دموی جذابی از دیوید کیج، همراه آن سال‌های پلی استیشن که حالتی فانتزی و کمدی داشت، تا بازی Transistor از سوپر جاینت گیمز (Supergiant Games) و بازی‌های یوبی‌سافت مثل Assassin's Creed IV: Black Flag و Watch Dogs. ولی غافلگیری اصلی چیز دیگری بود..
دوستان اینم نقد و بررسی ps4
