زینب موذن؛ دانشجوی کارشناسی علوم تربیتی:
الله اکبر
الله اکبر
صدای زنانه ای پر از خشم حریم مسجد الأقصی را در برگرفته است. صدای مدافعان أقصی!
از سال دو هزار میلادی که ورود خیل کثیر فلسطینی عاشقِ وطن به مسجد الأقصی منع شد شیرزنان فلسطینی تنها کسانی بودند که اجازه ورود داشتند، آن ها فرصت را غنیمت دانستند و آیه «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اصْبِرُوا وَصَابِرُوا وَرَابِطُوا وَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ» را راهگشای مبارزاتشان قرار دادند. نام خود را را گذاشتند «مرابطات» و هر شیرزنی یک رابطه.
عرب زبان، زمانی که بخواهد گروه منسجم و به هم پیوسته ای را معرفی کند از این کلمه بهره می‌برد. ریشه اش از رَبَطَ است به معنای چسبندگی و اتصال.
زنان مرابطات چسبیده‌اند به أقصی و در آغوشش کشیده‌اند، چونان شاخه های در هم تنیده حلقه زده‌اند حوالی مسجد. شکوفه داده‌اند و در این سال ها هرس شده‌اند. اما درختی که با خون مظلوم آبیاری شده تنومند است، روحش را از قرآن و وعده خدا گرفته است، ریشه دوانده نسل به نسل.
مرابطات، حلقهٔ مدافع أقصی برای جلوگیری از یهودی سازی میراث جهان اسلام و از همه مهم تر حلقه واصل اخبار هستند. تشکیلات زنانه‌ای ساخته‌اند شبیه همان هایی که بهشتی برایمان نقل کرده بود.
جلسات دانشجویی را از دانشگاه به مسجد کشانده‌اند و پایگاه مسلمانان را بنا گذاشته‌اند. مقتدرانه ایستاده‌اند، قرآن درس می دهند، نمایشگاه و اردو می گذارند، کودکان و نوجوانان را با مسجد آشنا می کنند و نسل مبارز بعدی را تربیت می کنند. حتی پاکیزگی مسجد نیز بر عهده شان است و پایگاه آمد و شد فلسطینیان را محکم نگه داشته‌اند.
اما رژیم غاصب صهیونیستی این را نمی‌خواهد، هدفش این بود رفت و آمد یهود را در مسجد الأقصی به حدی برساند که دیگر خبری از هویت اسلام و مسلمان نباشد و توطئه های شومش را پیاده کند. اما حالا آرزویی شده که با خود باید به گور ببرد.
این زنان خودشان را خادم أقصی می دانند و بهایش را پرداخته‌اند. کم نبودند زنان مرابطاتی که بارها دستگیر و تبعید و از ورود منع شده‌اند. داشتن تشکيلات در این زمان ها است که به کار می آید، خادمه ای نباشد خادمه‌ی دیگری هست و راه را ادامه می‌دهد. سلاح آن ها ایمان راسخ است.
در ماه رمضان اما مجاهدتشان جور دیگری است. هر افطار هر روز، هر جا که باشند خودشان را به صحن مسجد الأقصی می رسانند. افطاری آماده می کنند، الله اکبر می گویند و ندای آزادی سر می دهند و مقلوبه درست می کنند. قابلمه های مقلوبه را بر می گردانند با تمام توان ضربه می زنند به پشت آن که هر آنچه در آن است بیرون بریزد و تعبیرش می کنند به سربازان اسرائیلی که از مسجد الأقصی باید بیرون ریخته شوند. سربازان اسرائیلی تنها توانشان نظاره کردن به این تشکیلات زنانه است. توان چه مقابله ای دارند در برابر این جمع، این اراده؟!
زن ها همیشه پای ثابت نبرد ها بوده اند،
امام خمینی پیش تر ها برایمان گفته بود:
«زنان فرماندهان امت اند!»
مقلوبه ها تبدیل شده اند به نماد مقاومت فلسطین. زنان دیگر کشور ها مقلوبه درست می‌کنند به یاد قدس و مقاومت. پویش مقلوبه به یاد آن ها در ایران هم انجام می‌شود. مخصوصا در بحبوحه حمله به محله شیخ جراح و بمباران غزه و ایام نزدیک به روز قدس. عکس های پختش و مرحله اصلی برگرداندنش روی ظرف در فضای مجازی مورد توجه قرار می گیرد.
صفحات مجازی این مجاهدان صحنه دیگر نبردشان است. اخبار لحظه به لحظهٔ اعتصاب غذای اسرای فلسطینی تا هتک حرمت های متوالی به مسجد و معتکفان مسجد منتشر می شود.
زنان مرابطات نماد مقاومت هستند و در تاریخ ماندگار خواهند شد برای همه آن هایی که در حصار ظلم قرار می گیرند و نا امید نمی‌شوند. با صدایشان با رسانه هایشان می‌جنگند، از خانه مادری خویش دفاع می‌کنند و این جنگ را به پیش می‌برند. حس‌شان به أقصی مثل فرزند بیمار است، از فرزند بیمار خود که أقصی باشد مراقبت می‌کنند تا از شر هر آلودگی و مرضی است رهایش کنند. آن ها به این باور رسیده اند اسرائیل غده سرطانی است، مرض است، جلویش را نگیرند جهان را با پاندمی رو به رو می کند.
