زیاد هستند این افراد .
افرادی که جمله های پیامبر و افلاطون و سقراط ....و حفظ کرده و آن ها را ملاکی برای بزرگی خود می دانند ولیکن آن ها نمی دانند که با سخنان بزرگان ، بزرگ نخواهی شد !
بزرگی مفهومی عمیق است ، بزرگی در کردار نمایان است و اثر نهایی خود را در گفتار نشان می دهد.
بزرگی یعنی انتقاد پذیری ، زیاد اند عده ای که توهم روشنفکری و به اصطلاح غربی خودشان open mind هستند ولی تا کوچکترین نقد و هجوی می شنوند در دنیای واقعی شما را ناسزا باران کرده و در فضای مجازی بلاک می کنند!
بزرگی یعنی بدانی چه زمانی باید خندید و چه زمانی باید گریست ، چه وقت باید جدی بود و چه وقت شوخ طبع ، چه وقت خود را به دست منطق سپاری و چه وقت احساسات را پالایش کنی!
بزرگی یعنی بدانی که صبر کنی ، شکیبا باشی برای شنیدن ، برای فهمیدن ، برای درک کردن ، برای دریافت حکمتی جدید و تو چه می دانی شاید آن جمله ای که آن درویش کهن سال به تو خواهد گفت چنان در وجودت رسوخ کند که تا مرزهای عرفان و انسانیت را ببینی !
زیرا من آن نیستم که می نمایم بنگر به وجودم تا شاید عدن را بینی
بزرگی یعنی من می دانم که همه چیز را نمی دانم ، من می دانم که چیزهای زیادی برای دیدن و شنیدن هست و تلاش می کنم تا فرهیخته تر باشم .
درخت پربار تر افتاده تر
درخت پربار تر افتاده تر ،
کسی که حکمت و خرد واقعی را یافته و کسی که بزرگی واقعی درونش را یافته ، نیازی به اثبات آن به دیگران ندارد ، زیرا اثبات بزرگی خود نشانه پست بودن است .
زیرا فرد بزرگمهر آنقدر پر است که ارتعاش هایش بر همگان اثر گذارند بی آنکه کلامی به میان بیاورد .
ای دل غم دیده حالت به شود ، دل بدمکن ....
