دو شعر در دو حال!
هیچکس لایق رفاقت نیست! جز آنکه صندوقچه‌ای دارد...
سوخت مرا شعر و رفت!
دلم میخواست از تمام دنیا، فقط قلبت را داشتم!
از سادگی و زیبایی، تا عمق و معنا...
گاهی بد نیست حتی به بدیهیات هم شک کرد!
هم بهار و هم خزانی؛ تو جهانی!
شاید تو خدا باشی...
چهار غرل در هزاران وصف...
شعر، معجزه‌ی درون است!
