ضرورت و جایگاه تغذیه پس از برداشت محصول در باغات میوه
تغذیه درختان میوه پس از برداشت محصول از ابعاد گوناگونی حائز اهمیت میباشد. در طول فصل رشد و تا زمان به ثمر رسیدن محصول، حجم بالایی از فعل و انفعالات بیوشیمیایی در گیاه رخ میدهد و در نتیجه سطح بالایی از انرژی و ذخایر کربوهیدراتی توسط درختان مصرف میشود. در طول فصل زمستان ریشه ها غیر فعال بوده و به ذخایر کربوهیدراتی وابسته هستند. بهترین زمان برای بالابردن ذخیره غذایی درختان، مرحله بعد از برداشت محصول است؛ در این مقطع زمانی بخش عمدهای از عناصر غذایی جذب شده توسط ریشه و نیز عناصر جذب شده توسط برگها در طی محلول پاشی، در سرشاخه‌ها و جوانه‌های گل ذخیره میگردند. افزایش غلظت عناصر در سرشاخه‌ها و جوانه‌های گل موجب افزایش مقاومت آن ها نسبت به سرمای زمستانه و بهاره میگردد.
همچنین تغذیه پاییزه در تامین عناصر غذایی مورد نیاز در اوایل فصل رشد درختان موثر است. در آغاز فصل رشد، بخش هوایی درخت شامل جوانه‌های زایشی )گل( و رویشی )برگ( فعالیت خود را با رشد سریع آغاز مینمایند؛ این در حالی است که تقریبا هشت هفته پس از روئیدن برگچه‌ها رشد و نمو ریشه‌ها فعال و جذب عناصر غذایی از خاک آغاز میگردد. بنابراین عناصر غذایی مورد نیاز جهت رشد درختان در اوایل فصل بهار، از ذخایر کربوهیدراتی )فصل قبل( تامین میگردد. از اینرو تغذیه پس از برداشت می تواند راهکار کمکی برای ذخیره سازی عناصرمورد نیاز برای شروع فعالیت گیاه و رشد جوانه ها باشد. با این وجود، اهمیت ویژه تغذیه پائیزه درختان میوه به سبب نقش کلیدی آن در فرآیند تشکیل میوهمیباشد. در این رابطه یک توصیه کودی مناسب در این مقطع زمانی، موجب افزایش تولید دانه گرده و تشکیل تعداد بیشتر گل و میوه میگردد. سه عنصر روی، بر و ازت در فرآیند فروت ست و تشکیل و تکامل تخمک )بخش اصلی جوانه گل( نقش اساسی ایفا مینمایند. در باغات گوناگون، نوع درختان میوه و انواع کمبودها و اختلالات موجود، تعیین کننده فرموالسیون توصیه کودی برای فصل پس از برداشت محصول می-باشد؛ با این حال بهره مندی از ترکیبات کودی حاوی عناصر فروت ست ازت، روی و بر به صورت عمومی برای تمام باغات توصیه میشود.
