«من شهر علمم و علی، دروازه‌ی این شهر. پس هر کس خواهان علم است، از «در» بدان درآید.»
علی‌رغم تلاش دشمنان، از ابتدا تا به امروز، در آفاق عالم اسلامی طنین این حدیث نبوی به گوش می‌رسد. ابن جوزی، دانشور بزرگ اهل سنت در قرن ششم، پس از ذکر ۱۷ طریق به این روایت، آن را ساختگی می‌داند! جلال‌الدین سیوطی روایت مذکور را از سنن ترمذی، یکی از صحاح ستّه نقل می‌کند، در حالی که اکنون اثری از این روایت در سنن ترمذی نیست! به راستی دلیل این معارضه‌ی سرسختانه با حدیث مدینه العلم چیست؟ آیا این روایت ارتباطی به مسئله‌ی خلافت دارد؟
به غیر از این روایت شریف، شواهد متعدّدی برای اعلمیت امیرالمؤمنین علیه‌السلام در قرآن، سنّت و اقوال بزرگان صحابه وجود دارد که از جمله‌ی آن‌ها این فراز خطبه‌ی غدیر است:
مَعاشِرَ النّاسِ، فَضِّلُوهُ. ما مِنْ عِلْمٍ إلاّ وَقَدْ أَحْصاهُ اللّه فِی، وَکُلُّ عِلْمٍ عُلِّمْتُ فَقَدْ أَحْصَیتُهُ فی إمامِ الْمُتَّقینَ، وَما مِنْ عِلْمٍ إلاّ وَقَدْ عَلَّمْتُهُ عَلِیا، وَهُوَ الاْءمامُ الْمُبینُ الَّذی ذَکَرَهُ اللّه فی سُورَةِ یسآ: «وکُلَّ شَیءٍ أَحْصَیناهُ فی إمامٍ مُبین»
ای مردم، علی را فضیلت دهید. هیچ علمی نیست مگر آنکه خداوند آن را در من جمع کرده است و هر علمی را که آموختهام در امام المتقین جمع نمودهام، و هیچ علمی نیست مگر آنکه آن را به علی آموختهام. اوست «امام مبین» که خداوند در سوره یس ذکر کرده است:«وَ کُلَّ شَییءٍ اَحْصَیناهُ فی اِمامٍ مُبینٍ»، «و هر چیزی را در امام مبین جمع کردیم.»
قرآن کریم، که همواره رساترین مدافع حقّانیت عِدل خود، امیر مؤمنان است، به شیوایی ارتباط میان «اعلمیّت» و «پیروی» را بیان و امضا فرموده‌است. با حلّ سؤال، این پاسخ را از زبان قرآن بشنوید.
