دیشب یکی از طرفدارای ایتالیا می‌گفت فکر می‌کنه این نفرین زیدانه که از فردای فینال جام جهانی ۲۰۰۶ تا الآن دامن تیمشون رو گرفته و نمی‌ذاره نتیجه بگیرن؛ بعید نیست؛ شاید زیدان موقع ترک زمین طلسمشوجاگذاشته.
در انتهای سال ۱۹۳۷، در شبی که باران به شدت می‌بارید، مردی با قلبی شکسته وارد زمین بازی تیم واسکوداگاما شد؛ البته با وزغی در دست که دهانش دوخته شده بود! این مرد که آروبینا نام داشت، هوادار دوآتشه‌ی تیم کوچکی بود که واسکو آن را با ۱۲ گل شکست داده بود. او، وزغ را در زمین چال کرد و از اعماق دل نفرینی سر داد: «الهی واسکو تا ۱۲ سال مسابقه‌ای را نبرد. اگر خدایی هست، نخواهد برد». بعد چه شد؟! بعد برای سال‌ها، واسکو هر چه کرد، نتوانست ببرد. هواداران و بازیکنان، به‌دنبال یافتن وزغ، وجب به وجب زمین را گشتند. مسئولان واسکوداگاما زمین تیم را شخم زدند، بهترین بازیکنان برزیل را به خدمت گرفتند و به هر دری زدند، اما تیم نمی‌برد... سرانجام روزی طلسم آن نفرین باطل شد. واسکو بعد از ۱۱ سال (از ۱۹۳۴ تا ۱۹۴۵) جایزه‌ی ریو را برد و رئیس باشگاه ابراز شادی کرد که خدا کمی به آن‌ها تخفیف نداده است.
در رابطه با عکس:ناراحتی عمیق ایتالیایی‌ها از باخت ایتالیا منو یاد این شعر مولانا انداخت: «لاجرم آن‌کس که بالاتر نشست، استخوانش سخت‌تر خواهد شکست». فکر میکنم یه بخش از این ناراحتی به قهرمانی یوروی اخیر برمی‌گرده؛ اگه قهرمان یورو نمی‌شدن شاید اینقدر دلشون نمی‌سوخت.
#ایتالیا
#نفرین_شدگان
#زین‌الدین_زیدان
#ایتالیا
