از زمان آخرین نوشتهام خیلی گذشته است. میخواهم آخرین قسمت شکرگزاری را اینطور تمام کنم.
در بخش قبل گفته بودم که ما بهنوعی از یکدیگر یا همنوعان خودمون تشکر و قدردانی میکنیم. حالا میخواهم بگویم که تشکر و قدردانی واقعی را هر لحظه و هر زمان باید از خالق و هستیبخش خودمان انجام بدهیم. وقتی ما بهخاطر کمک و لطف یک شخص از او تشکر میکنیم و سعی در جبران آن داریم، چطور میشود که از قدردانی و سپاسگزاری یگانه یاریرسانندۀ جهان غفلت میکنیم؟!
ما طعم شکرگزاری را فراوان چشیدهایم و تأثیر آن را درک کردهایم. آیا غیر از این است با شکرگزاریِ پیوسته و هر لحظه، موهبتها و نعمتهای بیشتری به سمت ما سرازیر میشود؟
شاید تابهحال به این نکته توجه نکردهاید که با هر شکرگزاری، نشاط و انرژی را در خود احساس میکنیم و اگر تا پیش از آن حال و هوایمان ابری و سرد بود، بعد از شکرگزاری عمیق و واقعی، حال و هوایمان آفتابی و گرم میشود. در نهایت، احساس رضایت و شادمانی جای احساس ناراحتی و بدبختی مینشیند و ناخودآگاه چهرۀ دَرهم و مأیوس ما، گشاده و خندان خواهد شد.
بابت لحظهلحظۀ نفس کشیدنمان و تکتک نعمتهایمان قدردان و شکرگزار باشیم.
منتظر خواندن نظرات ارزشمند شما هستم🌿
