احتمالا از بچگی وقتی از خیلی‌هامون میپرسیدن دوست داری چیکاره شی؟ میگفتیم دکتر (البته من هیچوقت دوست نداشتم پزشک شم و وقتی بچه بودم دوست داشتم معلم شم). خیلی از والدین هم به بچه‌هاشون فکر دکتر شدن تزریق میکردن. موقع انتخاب رشته همه کسایی که تجربی رو انتخاب کردن به عشق دکتر شدن بوده.. حالا یا پزشک یا دندونپزشک یا داروساز (البته درمورد من چنین علتی صدق نمیکرد. چون همونطور که گفتم علاقه‌ای به پزشک شدن نداشتم و علت اینکه رفتم تجربی این بود که بر اساس نمراتم توی این رشته بهتر عمل میکردم.. همین.. کلا آدم آینده‌نگری نیستم ?).
بعد از کنکور کسایی که عشق پزشکی هستن و قبول نمیشن به دو دسته تقسیم میشن: یا انقدر تلاش میکنن که سال یا سال‌های بعد قبول شن یا اینکه بیخیال میشن و هرچی قبول بشن میرن.. احتمالا بعد ورود به دانشگاه خیلیها پشیمون میشن که کاش پشت کنکور میموندیم تا پزشکی قبول شیم. مخصوصا هرچی جلوتر میرن این حس میتونه قوی‌تر بشه.. یه عده همون اول انصراف میدن و میرن پزشکی میخونن.. یه عده کارشناسی رو که گرفتن کنکور کارشناسی به پزشکی شرکت میکنن.. البته چون قبول شدنش یه مقدار سخته، بعضیا ترجیح میدن برگردن از اول کنکور بدن. (یه زمانی فقط کسایی که رشته تجربی بودن میتونستن برای پزشکی کنکور بدن اما بعدها این محدودیت برداشته شد. البته نمیدونم این قانون هنوز وجود داره یا نه ولی وقتی چنین قانونی گذاشتن، دوستم که کارشناسی مهندسی برق و ارشد مهندسی پزشکی داشت هم فکر دوباره کنکور دادن به سرش زد!!!) یه چیز جالبی هم که اخیرا تصویب شده اینه که داشتن دکترا در بعضی از رشته‌های علوم پزشکی مجوز شرکت در کنکور PhD به پزشکی رو به دکترها میده. خیلیها که بعد از گذروندن دوره‌های کارشناسی ارشد و دکترا میبینن به باغ سرسبزی که فکرشو میکردن نرسیدن، با وجود همچین قانونی به فکر پزشکی میفتن. خلاصه راه همه جوره برای پزشک شدن بازه از 18 سالگی تااااا هروقت که بخوایم.
متاسفانه یا خوشبختانه توجه به پزشک و پزشکی خیلی زیاده. چندین سال پیش علاقه‌مندان به مهندسی و حقوق هم زیاد بودن. اما اخیرا پزشکی خیلی خیلی تو بورسه. یه علتش شأن اجتماعیه و یه علت دگ بحث مالی و درآمد.. البته هنوز هستن کسایی که واقعا عاشق پزشکی هستن. به هر حال سالانه تعداد زیادی وارد این رشته میشن. اونایی که عاشق نبودن، احتمالا دچار مشکل خواهند شد. اون همه درس و کلاس و امتحان... میدونید که آمار افسردگی توی دانشجوهای پزشکی کم نیست.
اما آیا واقعا همه انقدر مشتاق پزشکی هستن؟ انقدر عاشق که ۱۲ سال دانشگاه و درس خوندن و تلاش رو کنار بذارن و برن پزشکی بخونن؟ قطعا هستن کسایی که عشق پزشکی اونها به این راه میکشونه اما خیلیها درگیر زرق و برق و پول و شأن و موقعیت اجتماعی این رشته میشن. نتیجه‌ش هم احتمالا میشه پزشکانی که بیمار رو به شکل پول میبینه و اونطور که باید دلسوز مریضش نیست.
این تفکر که فقط پزشکی رشته خوبیه از کجا اومد؟ چرا همه میخوان دکتر شن و آیا واقعا ما به این همه پزشک نیاز داریم؟!
