با سلام خدمت شما دوست عزیز؛ آقای سهی!
به نظر بنده خیلی یک طرفه داستان خصوصی‌سازی را بیان کردید و خیلی چهره مثبت از خصوصی‌سازی در ایران نشان دادید.
بخشی از حرف‌هاتون را قبول دارم و درسته، اما راجع به هپکو و آذرآب اصلا اینطور نیست. بقیه موارد را هم نمی‌دانم.
هپکو در واگذاری اول، به دولت سالیانه بیست میلیارد سود خالص پرداخت می‌کرده پس شرکت زیان‌ده نبوده.
مدیرعامل هپکو قبل از خصوصی سازی، ۱۷ سال مدیر عامل بود و عملکرد بسیار مثبتی داشت و اصلا از مدیران اتوبوسی نبود.
شرکت هپکو در واگذاری دوم به قیمت به اصطلاح یک پوند شما فروخته شد، ولی خریدار دنبال تبدیل زمین‌های شرکت به مجتمع مسکونی و تجاری اداری بود، نه به دنبال احیاء، رونق در شرکت و هزاران داستان دیگر...
پس از خصوصی سازی بود که ۹۰ درصد از هیئت مدیره‌های شرکت، افراد رده بالای دولتی شدند که قبل از خصوصی سازی اصلا این موارد در شرکت سابقه نداشت.
بعد از خصوصی‌سازی هپکو بود که هزینه‌های مالی و حقوقی شرکت رشد بی‌سابقه چهار برابری در سال اول پس از خصوصی‌سازی داشت.
هر دو واگذاری هپکو از پایه و اساس خلاف قوانین بوده که اگر نگاهی به قرارداد فروش هر دو واگذاری و اصل ۴۴ بیاندازید کاملا متوجه منظورم می‌شوید.
با این اوصافی که خدمت شما عرض کردم بهتر است کمی نگاه خود را به خصوصی سازی در ایران تغییر دهید.
با سپاس
سید امیر میرناصری
کارگر شرکت هپکو
