آقای دکتر سیمایی صراف
وزیر محترم علوم، تحقیقات و فناوری
سلام علیکم؛
در روزگاری که صحنه تاریخ، میدان تلاقی گفتمان‌ها و تضاد روایت‌ها شده است، دانشگاه به‌عنوان سنگر نخست تفکر و تولید علم، نه‌تنها مکانی برای انباشت دانش، بلکه بستری برای شکل‌گیری هویت‌های تمدنی است. آنچه امروز از نظام آموزش عالی کشور و به‌ویژه دانشگاه‌های پیشرو انتظار می‌رود، فراتر از فعالیت‌های مرسوم پژوهشی یا فناورانه است؛ این نهادها باید به کانون‌هایی بدل شوند که مسیر تحقق آرمان‌های انقلاب اسلامی و تمدن‌سازی نوین را هموار می‌سازند.
دانشگاه صنعتی شریف، که به حق نماد بلوغ علمی و یکی از شاخص‌ترین مصادیق پیشرفت بومی است، با بهره‌مندی از ظرفیت‌های عظیم نخبگانی، می‌تواند پرچمدار گفتمانی باشد که در آن علم، نه ابزار توسعه منفعلانه، بلکه محرک تحولی بنیادین در سپهر ملی و فراملی است. اما آنچه امروز بر این نهاد می‌گذرد، بازتاب غفلتی است که ریشه در نبود یک بینش جامع و راهبردی در نظام علم و فناوری دارد.
خلأ وجود یک “پارادایم سیاسی-تمدنی” در سیاست‌گذاری کلان دانشگاهی موجب شده است که شریف، با تمام درخشندگی و دستاوردهای خود، از ایفای نقش تمدنی‌اش بازبماند. آنچه در این میان مایه نگرانی است، تقلیل جایگاه دانشگاه به یک نهاد فنی-کاربردی است، حال آنکه این نهاد باید در مرکز ثقل گفتمان‌سازی، حل مسائل بنیادین کشور، و تولید یک هویت اصیل علمی و فرهنگی قرار گیرد.
مقام معظم رهبری بارها تأکید داشته‌اند که دانشگاه نه‌تنها باید در تولید علم پیشتاز باشد، بلکه باید هویت‌ساز، تمدن‌پرداز، و افق‌گشا باشد. اما فقدان هم‌افزایی میان دانشگاه، صنعت، و نهادهای حاکمیتی و نیز نبود راهبردی مشخص برای هدایت استعدادهای برتر، نتیجه‌ای جز پراکندگی نیروهای نخبگانی، مهاجرت فکری، و انحراف سرمایه‌های انسانی به سوی اهداف غیرراهبردی نداشته است.
اکنون، در آستانه شصت‌سالگی دانشگاه صنعتی شریف، این نهاد نه‌تنها نیازمند بازتعریف مأموریت‌های خود است، بلکه این بازتعریف باید در چارچوبی کلان‌تر و همسو با رسالت‌های انقلاب اسلامی صورت گیرد. اگر جایگاه دانشگاه به درستی در نظام تصمیم‌سازی کشور فهم نشود و سیاست‌ها به‌گونه‌ای تدوین نگردد که از ظرفیت‌های دانشگاه برای حل بحران‌های راهبردی کشور بهره گرفته شود، تنها به تعمیق شکاف میان جامعه علمی و ساختار مدیریتی کشور دامن زده خواهد شد.
اینک بیش از هر زمان دیگری نیازمند یک رویکرد تحول‌آفرین هستیم که در آن، دانشگاه صنعتی شریف نه‌تنها در مرزهای دانش جهانی درخششی بی‌بدیل داشته باشد، بلکه به موتور محرکه هویت‌سازی ملی و تولید یک تمدن نوین بدل گردد. این مهم، نه با تغییرات مبهم و زنجیره‌ای جناحی و سیاسی مدیران دانشگاه‌ها، بلکه در بازنگری عمق نگاه سیاست‌گذاران و باور به جایگاه محوری دانشگاه در آینده‌سازی کشور نهفته است.
نیت های آلوده به منافع جناحی و فردی نه‌تنها آکنده از هرگونه نگاه آینده‌نگرانه به دانشگاه است بلکه حال امروز دانشگاه هارا نیز به تباهی می‌کشند و آغازگر عصری سیاه برای دانشگاه خواهد بود.
و من الله توفیق
