بسم الله الرحمن الرحیم
عرض سلام و خیر مقدم خدمت حضار محترم، به ویژه ریاست محترم جمهوری اسلامی ایران و هیات همراه. حضور جناب آقای رئیس‌جمهور در دانشگاه صنعتی شریف، برای ما مایه‌ی دلگرمی و خرسندی است. از اینکه با قبول دعوت دانشجویان دانشگاه، در نخستین سال کاری دولت سیزدهم مهمانِ شریف شدید، سپاسگزاریم.
جناب آقای رئیسی!
انتخاب شما به‌عنوان رئیس‌جمهور، بارقه‌هایی از امید را در دل مردم زنده کرد. این بارقه‌های امید، حکم سرمایه‌ی اولیه‌ی برای آغاز به کار دولت سیزدهم را دارد.
مردم صبور ما در انتخابات۲۸خرداد امسال، با وجود همه‌ی سختی‌ها و دلخوری‌ها و نگرانی‌ها، شما را برای سامان بخشیدن به امور خود برگزیده‌اند. این موضوع، هم وظیفه شما به عنوان خادم جمهور را خطیرتر کرده و هم به واسطه کم‌بودن زمانِ انجامِ اقداماتِ اساسی برای کاهش رنج‌های مردم، بار مسئولیت ما به عنوان دانشجویان آرمان‌خواه را در مواجهه با تصمیمات و اتفاقات مرتبط با دولت جنابعالی سنگین‌تر کرده است.
بی‌تردید اقتصاد و معیشت مردم، امروزه اولویت دار ترین مسئله‌ی ایران ماست. دردهای اقتصادی مردم از شماره خارج و زخم‌های کاریِ اقتصاد ایران، روزبه‌روز بیشتر شده است. ریاضی زدگی و غرب گرایی محض در علم اقتصاد که غالبا خروجی چنین دانشکده‌هایی هم هست، نتیجه ای جز وضع کنونی نداشته است. چنین وضعیت اسف‌باری نیازمند حکمرانی خردمندانه، بابرنامه و هوشمندانه است که باید گفت در مدت زمان سپری شده از روی کار آمدن دولت سیزدهم، به وضوح فقدان «ایده کلان محوری» در دولت شما نمایان است.
نشانه‌های فقدان ایده‌ی کلیدی در دولت سیزدهم، به روشنی در تناقض بین برخی تصمیم‌های سیاستی و اقدامات کلان در ماه‌های اخیر دیده می‌شود.
برای مثال، چگونه می‌شود همزمان با فروش اوراق بانکی مخالفت کرد و از سوی دیگر، دم از رفع کسری بودجه و ثبات بخشی به اقتصاد زد؟ چگونه می‌توان خود را مدافع تولید ملی نامید اما از دیگر سو با قیمت‌گذاری دستوری بر روی کالاها، به تولید ملی ضربه زد؟
چطور ممکن است با شعار کاهش تورم، پروژه های سنگین مالی از جمله ساخت یک میلیون مسکن را پیش برد؟... آقای رئیسی!
آقای رئیس‌جمهور!
از روزهای آغازین شروع به کار شما و با مشخص شدن اعضای تیم اقتصادی دولت، به روشنی فقدان یک ذهنیت مشخص و یک چارچوبِ روشن در تفکرات اعضای این ترکیب احساس می‌شود. اینکه ایده‌ها و نظرات اقتصادی شما در انتخابات، چطور قرار است با نگاه‌های خاص و منحصربه‌فردِ برخی وزرای پرحاشیه‌ی شما جمع‌شود و اینکه هماهنگی میانِ این تیمِ چهل‌تکه با چه سازوکاری اتفاق خواهد افتاد، پرسش بی‌پاسخِ ماست.
شنیده نشدن یک صدای واحد از مدیران اقتصادی شما در کلان‌مسائل اقتصادی کشور، جلوه دیگری از سردرگمی دولت در زمینه‌ی مسائل اقتصادی است.
آقای رئیس!
ما دانشجویان به‌خوبی می‌دانیم شرایط امروز اقتصاد ما، نیازمند گرفتن تصمیمات سخت است که هزینه‌های اجتماعی زیادی در پی خواهند داشت. تعلل بیش از اندازه و گاه تزلزل در اتخاذ این تصمیمات که به نظر می‌رسد نتیجه‌ی بروز بیماری "رسانه‌زدگی" در دولت شماست، فرصت محدود ما برای انجام اصلاحات اساسی را از بین می‌برد. برای مثال پس گرفتن لایحه‌ای که خود دولت برای حذف ارز ترجیحی به مجلس داده بود و یا لغوکردن تصمیم وزارت صمت در موضوع خودرو، نشان‌دهنده اثرگذاری مخرب جو رسانه‌ای بر تصمیمات اساسی کشور است.ناگفته نماند فدا کردن وزیرِ بادانشِ اقتصاد برای موضوعِ بورس، که واضحا اصلاح روندهای مخرب آن نیازمند تصمیمات بلند مدت است، تصمیم نابخردانه‌ای به نظر می‌رسد. نیک مشخص است، هر تصمیمی در این شرایط مخالفت‌هایی در فضای رسانه‌ای در پی خواهد داشت، به ویژه تصمیماتی که با رویکرد افزایش عدالت اقتصادی گرفته می‌شود، به علت احساس خطر کاسبان فاصله‌های طبقاتی، با پمپاژ رسانه‌ای قابل توجهی همراه خواهد بود.
در این مورد، راهکار قابل اتکا برای فایق آمدن بر مشکلات، تکیه به اراده‌های عموم مردم و به میدان آوردن آن‌ها مبتنی بر اقناع و تبیین دائمی و تعامل مستمر دولت و مردم است.
آقای رئیس‌جمهور!
در جهت ترمیم ارتباط آسیب‌دیده‌ی حاکمیت و مردم، بازدید‌های سرزده و سفرهای استانی، کاری خوب اما به شدت ناکافی است. ما نگران تقلیل فعالیت‌های شما به حضور میدانی و "بازدیددرمانی" به‌جای حل مشکلات اساسی مردم هستیم.
در روزهایی که مردم در حداقل بسترهای ایجاد شده برای مشارکت سیاسی همچون انتخابات نیز مشارکت قابل ملاحظه‌ای ندارند، به روشنی باید در راستای طراحی مکانیزم‌ها و روندهایی برای جاری ساختن اراده مردم در ساختار‌ها گام برداشت.
یکی از مسیرهای اقناع و همراه سازی مردم، اقناع جامعه نخبگانی به ویژه قشر دانشگاهی به عنوان حلقه های میانی و واسط میان مردم و حاکمیت است. انتظار ما در این موضوع از دولت حضرتعالی به صورت شفاف، تحول در نسبت میان نهاد دولت و نهاد دانشگاه است.
آقای رئیسی!
نمودهای تحول در رابطه‌ی دولت و دانشگاه، می‌تواند مراجعه مسئولین به دانشگاه‌ها و شکل دادن گفتگوهای دانشجویی و به بوته‌ی نقد گذاشتن آرا و تصمیمات سیاستی است. از سوی دیگر به نظر می‌رسد باید به سمتی حرکت کنیم که نقش‌آفرینی دانشگاه در حل کردن مسائل کشور، به بخشی از وظایف ذاتی دانشگاه تبدیل شود و ارتباط بین نهاد علم و نهاد حکمرانی، به معنای کلمه و به‌دور از تعارفات مرسوم در سندهای بالادستی شکل بگیرد.
آقای رئیس‌جمهور!
ما مانند کسانی که ۸ سال از رئیس جمهور قبل طلبکار بوده و بر اون منت داشتند، نیستیم. ما منتی بر شما نداریم. ما معتقدیم چهارسالِ دولت سیزدهم، سال‌هایی حساس و حیاتی در ترسیم مسیر آینده‌ی ایران است و برای همین، می‌خواهیم دلسوزانه و نه در مقام حامیانِ استادیومی بلکه از جایگاه همراهانی مشفق و منتقد، در کنار دولت شما باشیم و به رفع مشکلات اساسی کشور، کمک کنیم.
در پایان از حضرتعالی دو درخواست دارم.
اول اینکه بسیج دانشجویی دانشگاه شریف یک دفترچه از تحلیل خود از مهمترین مسائل فعلی کشور را آماده کرده است. تقدیم شما خواهد شد.
دوم اینکه خواهشمندم پس از شنیدنِ سخنان نمایندگان تشکل‌ها و بیان سخنان خودتان، دقایقی را نیز به پرسش و پاسخ با دانشجویان اختصاص دهید تا صدای دانشجویان بیشتری در این جلسه شنیده شود.
و من الله توفیق
