عشق یا شناخت خود ؟

عاشقی زیباست، اما با آدمش.
مسیر عشق در حقیقت، همان مسیر زندگی ماست.
عشق، یک شانس نیست؛ بلکه انعکاسی از خود ماست.

اگر عاشق خودتان باشید، کسی هم خواهد بود که عاشق شما شود.
اگر از خودتان بیزار باشید، کسی هم خواهد آمد که شما را نادیده بگیرد.
و اگر برای خود ارزشی قائل نباشید و خود را شایسته‌ی عشق ندانید،
دیگران هم شما را بی‌ارزش خواهند پنداشت.

موضوع، عاشق شدن نیست؛
بلکه شناختن خویشتن است.

امام علی (ع) می‌فرماید:
در شگفتم از کسی که به دنبال نیمه‌ی گمشده‌ی خود می‌گردد، اما خویشتن را فراموش کرده و در جست‌وجوی خود نیست.

اگر مقصد را ندانید، به هر مسیری کشیده می‌شوید.
و اگر خود را نشناسید، به همراه هر کسی با نام «معشوق» هم‌سفر خواهید شد؛
هم‌سفری که شاید شما را به دره‌ای تاریک، باتلاقی عمیق یا حتی سقوطی دردناک برساند.

در این مسیر، شناخت خویش
اولین و مهم‌ترین گام است؛
نه برای عاشق شدن، بلکه برای بهتر زیستن.

زیستنی که خالی از نادانی و تکیه بر شانس باشد.
زندگی‌ای خودساخته و آرام
در سایه‌ی نورِ لطف الهی.

امیدوارم هرچه خیر و نیکی‌ست، در خانه‌ی دل شما مأوا گرفته باشد.