نبردهای هوایی جنگ جهانی دوم ۲

قسمت دوم: جبهه شمال آفریقا

جبهه شمال آفریقا نبرد های هوایی بین نیروی هوایی صحرایی متفقین "DAF" و نیروی هوایی "JG-27" آلمان ها را به خود دید. متفقین به طور معمول و عمده از هواپیماهای P40 ،Spitfire و Hurricane استفاده می کردند. در مقابل آلمانی ها از نسخه های اولیه هواپیمای معروف خود، BF-109 و سپس FW-190 استفاده می کردند.

با پیشروی آلمان به سمت شمال آفریقا و تشکیل این دو نیرو، نخستین نبرد های هوایی در آن جا به وقوع پیوست. متفقین در ابتدا از هواپیماهای خود بیشتر برای ایجاد نقش پوشش هوای برای نیرو های زمینی خود استفاده میکردند. اما داگفایت با جنگنده های آلمانی اجتناب ناپذیر بود.

تاکتیک BF-109 های آلمانی در مقابل جنگنده های متفقین بیشتر حفظ برتری ارتفاع و حمله و شیرجه از بالا بود. BF-109 ها به قدرت موتور فوق‌العاده خود معروف بودند و به خاطر جثه نه چندان بزرگ و سبک بودنشان به راحتی از پس انجام آن بر می آمدند. با ورود FW-190، آلمانی ها عملا یک جنگنده مناسب برای نبرد های چرخشی در ارتفاع نه چندان بالا هم در اختیار داشتند.

متفقین در مقابل BF-109 و FW-190 ها بیشتر به استفاده از تاکتیک هایی مانند حمله از سمت خورشید، تغییر فورمیشن پروازی به فورمیشن چهار تایی برای پوشش اطراف و عدم قافلگیری و حمله از پشت وابسته بودند. BF-109 به دلیل شکل و طراحی کانوپی خود در قسمت پشت که برای حفاظت از خلبان کاملا صاف ساخته شده بود، دید کمی به پشت داشت و یک نقطه ضعف به حساب می آمد.

با شرایط موجود، خلبانان متفقین برای نابودی هواپیماهای آلمانی بیشتر منتظر وقوع خطا از سمت آنان بودند. کافی بود یک BF-109 برای مدت کوتاهی اشتباها وارد نبرد چرخشی با یک اسپیت فایر شود. اسپیت فایر و P40 جنگنده های خوبی در نبرد های چرخشی بودند و در صورت به وجود آمدن فرصتی به خوبی از آن استفاده می کردند.

با ورود FW-190 کار برای متفقین سخت تر هم شد‌. FW-190 مشکل کانوپی BF-109 را نداشت و دید خوبی به پشت داشت. از طرفی برای مانور های چرخشی در داگفایت هم مناسب بود. مشکل اصلی آلمانی ها تعداد بالای هواپیماهای متفقین بود. در نهایت با کشیده شدن تمرکز جنگ به اروپا، رویارویی های هوایی در این مناطق پایان یافت.

ادامه دارد...