نبردهای هوایی جنگ دوم جهانی ۱

نقسمت اول: جبهه اقیانوس آرام نبرد های اصلی هوایی در اقیانوس آرام بین متفقین و ژاپن رخ داد. آمریکایی هایی ها تعداد زیادی بمب افکن شیرجه زن SBD روی ناو های هواپیما بر و جنگنده هایی چون P34 ،p40، F6 و p47 را در پایگاه ها در اختیار داشتند. در مقابل ژاپنی ها جنگنده ناو نشین معروف خود، A6M2 موسوم به "زیرو" را به تعداد بسیار بالایی تولید کرده بودند. با حمله ژاپن به میدوی، اولین رویارویی جدی این هواپیما ها اتفاق افتاد. ژاپن به طور حتم دست بالاتر را در آسمان در اختیار داشت. زیرو ها تبدیل به کابوس واقعی آمریکایی شده بودند. آمریکا از تمام هواپیما های خود در مقابل زیرو استفاده کرد اما موفقیت چندانی به دست نیاورد و همچنان یک مشکل بزرگ وجود داشت. در یک نبرد نزدیک هوایی یا "داگفایت" در جنگ جهانی که سلاح های هوایی هواپیما ها با تیربار ها و توپ ها محدود بود، تلاش هر خلبان رسیدن به پشت یا زاویه مایل به پشت هواپیمای دشمن بود تا بتواند او را هدف قرار دهد. زیرو ها به طرز عجیبی مانور پذیر بودند. در داگفایت به دلیل مانور پذیری پایین، هیچکدام از جنگنده های آمریکایی حریف زیرو نمی شدند. آمریکایی ها به مرور متوجه این مشکل شده بودند و به دنبال راهی برای آن بودند. در ابتدا تلاش هایی برای مانور پذیر تر کردن هواپیما های خود کردند اما نتیجه مطلوبی در پی نداشت. د‌ر نهایت آمریکایی ها در اواخر جنگ وقتی ضعف شدید خود در این زمینه را دیدند، تصمیم به تغییر تاکتیک خود در داگفایت گرفته و از یکی از نقاط ضعف زیرو بهره گرفتند. به جای هواپیمایی با مانور پذیری بیشتر، هواپیماهایی با قدرت موتور بیشتر مانند F4U corsair تولیدکردند. بدین گونه روش اصلی هواپیماهای آمریکایی برای نابودی زیرو ها، شیرجه زدن بر رویشان از ارتفاع بالا شد و با توجه به قدرت موتور نه چندان بالای زیرو ها، تا حدودی موثر هم بود. اما این موفقیت زیاد به طول نینجامید و ژاپن هم با تولید Ki-84 تاکتیک مشابهی را به کار گرفت. Ki-84 قدرت موتور بسیار بالایی نسبت به زیرو داشت و عملا باعث می شد عامل تعیین کننده در پیروزی در داگفایت ها، مهارت خلبانان باشد. این وضعیت تا پایان جنگ ادامه داشت و تغییر خاصی به خود ندید.ادامه دارد..

نبرد های اصلی هوایی در اقیانوس آرام بین متفقین و ژاپن رخ داد. آمریکایی هایی ها تعداد زیادی بمب افکن شیرجه زن SBD روی ناو های هواپیما بر و جنگنده هایی چون P34 ،p40، F6 و p47 را در پایگاه ها در اختیار داشتند. در مقابل ژاپنی ها جنگنده ناو نشین معروف خود، A6M2 موسوم به "زیرو" را به تعداد بسیار بالایی تولید کرده بودند.

با حمله ژاپن به میدوی، اولین رویارویی جدی این هواپیما ها اتفاق افتاد. ژاپن به طور حتم دست بالاتر را در آسمان در اختیار داشت. زیرو ها تبدیل به کابوس واقعی آمریکایی شده بودند. آمریکا از تمام هواپیما های خود در مقابل زیرو استفاده کرد اما موفقیت چندانی به دست نیاورد و همچنان یک مشکل بزرگ وجود داشت.

در یک نبرد نزدیک هوایی یا "داگفایت" در جنگ جهانی که سلاح های هوایی هواپیما ها با تیربار ها و توپ ها محدود بود، تلاش هر خلبان رسیدن به پشت یا زاویه مایل به پشت هواپیمای دشمن بود تا بتواند او را هدف قرار دهد. زیرو ها به طرز عجیبی مانور پذیر بودند. در داگفایت به دلیل مانور پذیری پایین، هیچکدام از جنگنده های آمریکایی حریف زیرو نمی شدند.

آمریکایی ها به مرور متوجه این مشکل شده بودند و به دنبال راهی برای آن بودند. در ابتدا تلاش هایی برای مانور پذیر تر کردن هواپیما های خود کردند اما نتیجه مطلوبی در پی نداشت. د‌ر نهایت آمریکایی ها در اواخر جنگ وقتی ضعف شدید خود در این زمینه را دیدند، تصمیم به تغییر تاکتیک خود در داگفایت گرفته و از یکی از نقاط ضعف زیرو بهره گرفتند. به جای هواپیمایی با مانور پذیری بیشتر، هواپیماهایی با قدرت موتور بیشتر مانند F4U corsair تولیدکردند.

بدین گونه روش اصلی هواپیماهای آمریکایی برای نابودی زیرو ها، شیرجه زدن بر رویشان از ارتفاع بالا شد و با توجه به قدرت موتور نه چندان بالای زیرو ها، تا حدودی موثر هم بود. اما این موفقیت زیاد به طول نینجامید و ژاپن هم با تولید Ki-84 تاکتیک مشابهی را به کار گرفت. Ki-84 قدرت موتور بسیار بالایی نسبت به زیرو داشت و عملا باعث می شد عامل تعیین کننده در پیروزی در داگفایت ها، مهارت خلبانان باشد. این وضعیت تا پایان جنگ ادامه داشت و تغییر خاصی به خود ندید.

ادامه دارد..