امروز حدیثی شنیدم از پیامبر گرانقدر اسلام با این مضمون:
«مردم مانند معادن طلا و نقره هستند»
این حدیث گهربار به چند نکته مهم در ارتباط با شباهت انسان‌ها به معادن دارد که آنها را با هم مرور می‌کنیم:
اول: معادن نیاز به کشف شدن دارند. عناصر ارزشمند اغلب در لایه‌های بسیاری مدفون شده‌اند و باید آنها را پیدا کرد. (شناخت)
دوم: معادن پس از کشف نیاز به استخراج دارند. یعنی همین که بفهمیم در فلان نقطه طلا وجود دارد اتفاق خاصی نمی‌افتد و باید عملیاتی و اقداماتی انجام بشود و این عناصر ارزشمند به سطح برسند و مورد بهره‌برداری قرار بگیرند. (اقدام و تلاش)
سوم: اگر معدنی کشف نشود فرقی نمی‌کند طلا باشد یا نقره یا آهن.
چهارم: معادن با هم تفاوت دارند. در یک معدن آهک وجود دارد، در یکی آهن و مس، در دیگری نقره و در آن یکی طلا یا اورانیوم. به بیان دیگر نمی‌توانیم از معدن مس، طلا استخراج کنیم.
پنجم: درست است که معادن با هم تفاوت دارند، اما دنیا به همه این عناصر و مواد نیاز دارد و هیچ عنصر بی‌فایده و بی‌ارزشی وجود ندارد. ارزش هر عنصری با جای مصرفش تعریف می‌شود.
ششم: برای کشف و استخراج عناصر ارزشمند به صبر و بردباری نیاز است، درست مثل کشف و استخراج معدن. اگر این عناصر ارزشمند پنهان نبودند چه بسا ضایع می‌شدند و یا بی‌ارزش.
هفتم: عناصر و موادی که از معادن استخراج می‌شوند معمولاً به صورت خام هستند و برای ارزشمندتر شدن باید فرآوری شوند. درست مثل الماس که تراش آن را ارزشمند می‌کند و یا نفت که پتروشیمی آن را گران‌قیمت می‌کند.
منبع: بیش از پیش
